27 december 2012

De Elf die Kerst Verpest

Zo, kerstmis hebben we ook al weer achter de rug. En ik moet zeggen: de typische vibe die meestal rond Kerst hangt, heb ik dit jaar niet echt gevoeld.
Turlijk: Er waren bubbels. Er waren pakjes. Check voor de feestelijke gedekte dis. En ook het post-kerstgevoel zélf een opgevulde kalkoen te zijn, mocht niet ontbreken.

Maar er was géén sneeuw. En er was géén kerstboom.

Laat ik kort even ingaan op dat eerste: vermoedelijk heeft men hierboven beslist om de hoeveelheid regen, normaal voorzien voor één mensenleven allemaal naar beneden te laten komen in 2012. Nu goed, onze eigen schuld blijkbaar maar ze hadden OOK beloofd dat al dat extra water gepaard zou gaan met hogere temperaturen. En misschien ligt het wel aan mijn eigen pessimistische kijk maar zwoele dagen in bikini kan ik op één vinger tellen.

Over naar frustratie nummer twee: geen kerstboom dus.
Een grotere partypooper kan ik me nauwelijks inbeelden. Ik leg de verantwoordelijkheid hiervoor volledig bij mijn beminde echtgenoot die me de afgelopen maand op een slinkse en achterbakse manier voortdurend om de tuin heeft geleid. Ik wist nu wel dat hij geen kerstboomknuffelaar was toen we samen gingen wonen maar de prille verliefdheid van toen deed me denken dat mijn aageboren dominantie dergelijke absurde ideeëen wel de kop in zou drukken.
Toen ik begin december opperde dat het tijd werd om te denken aan een dennenboom, riep hij verontwaardigd uit dat geen weldenkend mens het toch in zijn hoofd kon halen zoiets in huis te zetten voor de Sint was langs komen? Dacht ik dan niet aan het welzijn van onze (nog compleet onbestaande en volledig hypothetische) kindjes?? Wat voor een verwarring zou het in hun kleine kinderhoofdjes niet veroorzaken wanneer De Goedheilig Man op zijn verjaardag een flonkerende rivaal zou ontdekken en dan maar zou besluiten dat in ons huis duidelijk stoute kinderen woonden??

Goed, aftellen dan maar naar 8 december. Dat bleek een eerder hectisch weekend te betreffen waardoor een boomceremonie er volledig bij inschoot.
Ook tijdens de week hebben wij het, zoals het een jong en dynamisch koppel betaamt, druk druk druk en stond 'kerstboom aanschaffen' niet in het weekschema gepland.
Het weekend daarop vroeg ik of we dan nu asjeblief asjeblief asjeblieft een kerstboom konden kopen en werd ik afgepoeierd met een vaag 'misschien maar ik kan niets beloven'. Goed, hij zag er gestresseerd uit en de dominantie die ik 10 jaar geleden bezat, heeft hij allang de kop ingedrukt dus besloot ik niet verder aan te dringen. Tijd genoeg.
Niet dus. Voor ik het goed en wel besefte, toonde de kalender aan dat Kerst nog slechts 3 nachtjes slapen verwijderd was. Ik bracht het gevoelige onderwerp opnieuw halfhartig ter sprake want ik wist bij voorbaat hoe het antwoord zou luiden: 'Maar Steph!! Nu nog een boom zetten? Dat is toch ook de moeite niet meer?!'

Verbolgen en binnensmonds verwensingen mompelend ('Ik ben verd**me' getrouwd met De Elf Die Kerst Verpest) drapeerde ik de lichtjes in de bananenplant en zwoer ik WRAAK op alles wat me lief is.
Dit jaar is het 1-0 voor de Anti-Kerst maar hou je maar vast aan het gras hoor liefste want december 2013 brengt ons: bomen (jawel, meervoud van 1 boom), slingers, engelenhaar, aan de gevel hangende kerstmannetjes en een flonkerende elektriciteitsrekening waardoor Elektrabel vanaf januari 2014 onze facturen in gouden envelopjes zal versturen.

Nu restte me jammergenoeg niets anders dan troost te zoeken in de keuken en het huis te vullen met Kerstgeuren als appel, noten en kaneel.

Met andere woorden: Tijd voor Taart:


Het betreft hier een appelcakeje, waarbij de appelen vervangen worden door appelmoes. Het resultaat is een  heerlijke, smeuïge vulling die omhuld wordt door een knapperige, goudgele korst.
Emo-eter zei u?

- 250 gram bloem
- 10 gram bakpoeder
- 5 gram bicarbonaat
- een snuif zout
- kruiden: kaneel, gedroogde gember, nootmuskaat, een vleugje piment (of vervang dit alles door speculooskruiden)
- 113 gram boter
- 130 gram rietsuiker
- 20 gram honing
- 1 tl vanille extract
- 2 eieren
- 300 gram appelmoes
- optioneel: 50 gram grof gehakte noten en een handvol rozijnen

Meng de droge ingrediënten in een kom (zijnde: kruiden, bloem, bakpoeder, bicarbonaat, zout). Klop in een andere kom de boter met de suiker, de honing en het vanille extract 'fluffy'. Voeg er één voor één de eieren aan toe en zorg ervoor dat het ene ei goed is opgenomen in het deeg voor je het tweede toevoegt. Meng daarna de appelmoes onder het boter-suikermengsel en mix de bloem eronder. Voeg als laatste de optionele rozijnen en noten toe.

Giet het deeg in een beboterde en bebloemde cakevorm en bak in een voorverwarmde oven op 180° gedurende 50 minuten à 1 uur (doe de prikkertest).
Stel dat je merkt dat de korst al mooi bruin is terwijl het deeg nog veel te nat blijkt te zijn, dek dan de cake af met wat zilverpapier en gaar verder tot de prikker er droog uitkomt.

Ho ho ho!


14 december 2012

Veg! feat. Ottolenghi

Ik wil het vandaag met u even hebben over trends. Aanvankelijk was het mijn bedoeling om mijn uiteenzetting te beginnen met een officiële definitie van het woord 'trend', gewoon omdat ik dat wel chique en intellectueel vond overkomen maar toen bedacht ik dat dit geen treffelijke definitie kon formuleren voor het begrip.
Nu hoor ik jullie al in koor geringschattende geluidjes maken vanachter jullie schermpjes maar probeer het eens?

'euhm, ja,... een trend... dat is euhm ja, je weet wel, zoals in de mode.'

Peeuuuuuut.

Een trend is 'een (geschatte) riching van een bepaalde ontwikkeling'. Dat weet toch iederéén. Maar goed, nu ik mijn punt heb gemaakt en we tot een eensgezinde definitie zijn gekomen (met dank aan vriend Google) kunnen we even een aantal opvallende trends van de afgelopen jaren onder de loep nemen.

Geen sector die onderheviger is aan trends dan de modebranche natuurlijk. Een domein waar esthetisch verantwoord zijn normaal gesproken een evidentie is. Maar dan krijg je deze topper:



Allemaal nog wel ça va als je eruit ziet als bovenstaande dame maar aangezien de meesten van ons zo'n 20 centimeter kleiner zijn en dat compenseren in de breedte, krijg je onvermijdelijk dat 'pamper voor volwassenen' effect.



Verder waren er de fantastische jaren '90:




Enkel geëvenaard door de jaren '80 (love the hair!!)


En dan hebben we het nog niet gehad over trends die geïnspireerd worden door een bepaalde muziekstijl:



Hè, lieverd?

Maar niet enkel de mode brengt trends voor. Ook de culinaire sector kent er wat van. Tijd voor een klein spelletjes volgens de beproefde StuBru formule: 'Was het nu '70, '80 of '90'. Ik toon jullie een bepaald gerecht en jullie linken het vervolgens aan het juist decennium.

Hier komt nummer 1:




nummer 2:


een weggevertje:




en nog eentje om het af te leren:



Wat het komende decennium betreft waag ik me aan volgende voorspelling: iedereen zal zich bekeren tot het vegetarisme.
Als je het al niet doet omwille van de arme diertjes dan toch zéker uit schuldgevoel ten opzichte van de planeet?

Een beetje vervelend wel dat je ironie niet kan 'aflezen' want ik wil helemaal niet moraliserend of belerend overkomen (Een sociaal aanvaardbare vorm van apathie ten opzichte van mijn medemens is mij in tegendeel niet vreemd).
MAAR: wat voor een psychopaat moet je wel niet zijn als je geen krop in de keel krijgt van arme mama ijsbeer + kleintje ijsbeer die op National Geographic wanhopig aan het klauwen zijn naar het laatste stukje ijsschots?
Misschien zullen de ijskappen niet spontaan weer aangroeien door dat ene vlees/visloze dagje per week maar kwaad kan het in elk geval niét.

En met boeken zoals Plenty, Het Kookboek (van Ottolenghi) en de laatste nieuwe Veg! is het al zeker geen straf om af en toe een stapje te wagen op het Groene Pad. Niet alleen vormen de boeken een esthetische meerwaarde in je boekenkast, de gerechten die je eruit maakt, smaken meestal zo heerlijk dat geen haan zal kraaien om het ontbrekende vlees!
(Hallo, mijn naam is Stephanie en ik kan heel goed woordspelingen maken).

Maar we hadden het over trends. In foodblogland kan je gerust van een trend spreken wanneer we het hebben over 'Veg!', het laatste River Cottage boek van Hugh Fearnley-Whittingstall (een Brit, hoe raadt u het?) Geheel in de lijn van Vriend Otto is hij zelf geen vegetariër maar ziet hij het als een uitdaging om smaakvolle gerechten op tafel te zetten waar groenten de hoofdrol in spelen. Ik heb het boek pas gisteren aangeschaft en een vlugge blik leverde al voldoende inspiratie voor een casual etentje met vrienden.

Mijnheer Hugh F-W (ik ga die naam écht niet constant helemaal uitschrijven) maakte namelijk een hoofdstuk getiteld 'Mezze en Tapas'. Jaja, ik wéét het, beide begrippen zijn ons niet vreemd maar ik persoonlijk heb me nog nooit gewaagd aan een mezze-etentje waarbij ik mijn gasten (geen van allen vegetariër) uitsluitend vlees-en visloze hapjes voorschotel. Tot gisterenavond dus.

Wat schaftte de pot?





- huisbereide falafels
- in kruidenbouillon gegaarde borlottibonen (nog een exportproduct van deze zomer)
- gegrilde paprika met mozarella
- gegrilde haloumi
- platbrood
- geroosterde auberginedip
- yoghurtsaus met munt
- Ottolenghi's komkommersalade
- gevulde portobello's



Voor al wie graag eens een komkommer 'Ottolenghi-style' verorbert, gelieve onderstaande instructies te volgen:

Neem 4 kleine komkommers. Snij ze in schuine plakken.
Neem vervolgens een chilipepertje of twee en snipper dat fijn. Doe hetzelfde met een handvol koriander.
Giet wat witte wijnazijn en olijfolie bij elkaar. Voeg een snuifje suiker toe. Meng de pepers onder de dressing en wrijf deze vervolgens in de komkommers. Werk af met wat maanzaad (of doe zoals ik en neem sesamzaad wegens het niet vinden van maandzaad).


Ps: Voor een trendy overzichtsfoto van alle gerechtjes:


Very eighties indeed.

10 december 2012

Koben eten


Er was eens een vrouw die ongeveer zesentwintig jaar geleden een tweeling kreeg en daarmee haar twee jaar oude dochtertje van twee zusjes voorzag. Het mag gezegd worden dat de kleine peuter aanvankelijk niet bijzonder enthousiast was over de nieuwste familie-aanwinst. Toen de moeder met de babyszusjes thuis kwam, boog de twee jaar oude Stephanie zich over de wieg, haalde haar (toen nog kleine) neusje op en sprak de wijze woorden: Moel toe (= smoel toe zonder de s).

Naarmate de jaren vorderden, werd de relatie tussen de oudste dochter en haar twee kleine zusjes alleen maar complexer. Momenten van intense zusterliefde (cfr. fantasiespelletjes als 'Winkeltje', 'Frietkot' en 'Kindje Ontvoerd'*) werden afgewisseld met diepe, hartgrondige haat (Nee, het haar van je lievelingsbarbie groeit niét terug aan als je het afknipt).

* Wij groeiden namelijk op in het Dutroux-tijdperk. 'Kindje Ontvoerd' was onze manier van coping.
** 'Frietkot' kwam neer op uren en uren frietjes snijden uit duur printerpapier en eens frieten en puntzakken klaar waren voor gebruik, werkten we elkaar zodanig op de zenuwen dat het spelletje overging in 'Martelmethoden Met Een Schaar'.

Toen brak de puberteit aan. Een periode die nu nog steeds te boek staat als De Donkere Tijden. Het hoeft niet gezegd dat drie puberende meisjes een tsunami aan oestrogeen veroorzaakten. Hysterische huilbuien, ultrasone mantra's waarbij het woord 'haat' centraal stond en fysiek geweld waren dagelijkse kost. Moeder en vader worstelden zich door de moeizame jaren met als enige hoop licht aan het eind van de lange, duistere tunnel.

En ja hoor, eens de meisjes de mature leeftijd van achttien jaar bereikten, brak De Verlichting aan. Het veilige nest werd een startbaan van waaruit diverse horizonten werden verkend. 

Nu, iets meer dan zesentwintig jaar later is de relatie tussen de zusjes 'stabiel' te noemen. 'Moel toe' wordt nog slechts per uitzondering in de mond genomen en wederzijds respect en liefde vieren hoogtij. De zusjes en hun (intussen niet meer wisselende) wederhelften ontmoeten elkaar regelmatig voor een gezellig samenzijn waarbij familiaal geluk centraal staat.

Afgelopen donderdag was één van die momenten en zal waarschijnlijk de geschiedenisboeken ingaan als het Gelukkigste Moment in Het Leven van De Oudste Zus. 

Ter gelegenheid van de verjaardag van de ene tweelinghelft, trakteerde diens levenspartner ons namelijk in:


Inderdaad, ik was ook extatisch.

Vergeef mij als ik in wat nu volgt een beetje in herhaling val en de woorden 'perfectie', 'streling der zintuigen' en 'nirvana' iets te vaak in de mond neem. Ik vrees namelijk dat mijn woordenschat te beperkt is om alle facetten van Mr. Desramaults' kunnen en kennen te vatten.

Misschien laat ik best de beelden* voor zich spreken en licht ik slechts hier daar een woordje toe. Echter, beeld noch woord doen eer aan de (culinaire) ervaring van afgelopen donderdag. 'Opperste geluk' is zo ongeveer het enige wat in de buurt komt van wat ik die avond gedurende vijf uur in Dranouter heb mogen ervaren.

* Nog even een kleine opmerking wat die beelden betreft: de kwaliteit van de foto's is niet meteen top. Dit ligt voor een klein stukje aan het feit dat de opnameapparatuur een telefoon betrof maar de grootste verklaring is waarschijnlijk dat elk van de achttien (!) gangen vergezeld ging van een één of ander tongstrelend, geestrijk drankje (en die drankjes beslaan een ruim gamma. Naast witte wijn kregen we bier, appelcider en zelfs algensap, afhankelijk van het gepresenteerde gerecht).

Varkenskrokant/warmoes
Let's talk business. Wat hebben we te melden over het restaurant zelf? Dat het gelegen is in een prachtige omgeving dat staat buiten kijf. Dat weet ik uit eerdere (festival)ervaring want op een donkere decemberavond zie je natuurlijk weinig van het glooiende Heuvelland. Dat kon de pret echter niet drukken. Op de parking werden we verwelkomd door de geur van knisperend hout uit de vuurkorf. 

Binnen werden we uitgenodigd om het aperitief (Cremant of Champagne) te gebruiken in het salon. Ook daar kun je je verwarmen aan een vuurtje én heb je via een groot raam zicht op alle bedrijvigheid in de keuken. Een paar tellen na het serveren van het uitmuntende aperitief dienden zich reeds de eerste hapjes aan. Varkenskrokant, crispy uienchips met lookmayonaise, rode biet en rolletjes koolrabi zijn slechts ordinaire benamingen voor de smaakexplosies die uiterst origineel aan ons gepresenteerd werden. 

Rode biet/yoghurt/klaverzuring

Koolrabi/hondsdraf
Na een veelbelovende start werden we aan tafel uitgenodigd. Via een ommetourtje door de keuken (waar we door het voltallige keukenpersoneel, inclusief de chef werden verwelkomd), kwamen we in de zaal zelf terech waar een gezellige huiskamersfeer heerste.Ook hier was dit niet in het minst te danken aan de grote open haard. De mooie, ruwhouten boerentafels werden gelukkig niet verstopt onder tafellinnen en ook het bestek oogde tegelijk stoer en elegant.

The story continues. De chefs presenteerden ons een schaaltje met keien waarin de te degusteren hapjes slechts na grondige inspectie onderscheiden konden worden. Een krokante broodkorst met warme rooksmaak omhulde een zachte kern van smeltende kaas.

Gebrand brood/maroilles
 
Slakken uit Comines

Het is moeilijk te zeggen wanneer 'de hapjes' plaats maakten voor 'de voorgerechten' want Mr. Desramault houdt zich blijkbaar graag aan het principe 'klein maar fijn'. Laten we ons dus niet verder bezig houden met trivialiteiten over wat waar past en gewoon besluiten dat bovenstaande escargots de lekkerste waren die ik tot nog toe heb mogen proeven.

Makreel/capucijnenblad/groene radijs
Ook de makreel was bovenaards lekker al moet gezegd worden dat echte carnivoren wellicht wat moeite kunnen hebben met de doordringende vissmaak van de rauwe vis.

Noordzeekrab/gefermenteerde raapjes/karnemelk
 
 Jah... ook hier weinig aan toe te voegen. Bovenstaand gerechtje kan weliswaar in twee keer weg gehapt worden maar met elk van die twee happen waan je je in een culinaire hemel.

Oostendse oester/weisaus/zuurkool/algen uit Audresselles
 
 Ik weet niet waar Audresselles ligt maar als de algen steeds van bovenstaande oester vergezeld gaan, dan verhuis ik naar daar. Zuurkool en braadworst hebben afgedaan als combinatie want dze groente doet het uitstekend als partner van de edele oester: de scherpe smaak van de kool, het romige van de wei en het zilte van de oester.

Geroosterde winterprei/kwartelei

 
Prei met een eitje. nu niet bepaald iets wat je doet denken aan haute cuisine maar ook hier leren we  dat de nederigste ingrediënten onder de vaardige handen van een genie een ware delicatesse kunnen zijn. Het eitje was gepocheerd en met een licht prikje vloeide de goudgele dooier over de krokante prei.
Coquille uit Duinkerke

 
En dan de coquilles. Sowieso een persoonlijke favoriet maar afgelopen donderdag werd de Heilige Jack naar een hoger niveau getild. De zeevruchten werden gepresenteerd op een kei en gingen vergezeld van een soort naar zeewier smakende bouillon. Fingerfood-gewijs dienden we de coquilles in dit vocht onder de dompelen en aldus te degusteren.




Tarbot/mosterd/warmoesstengel/kervel

Vervolgens: een boterzacht stukje helderwitte vis gecombineerd met pittige mosterdzaadjes en frisse kervel en de lekkerste knolselder die ooit mijn smaakpapillen bereikte.



 
Knolselder in zoutkorst gegaard

 
Mooi mes

Geroosterde biet/rode ui/verveine
 
Wat mij bijzonder aangenaam trof in de keuken van dit Heuvellandse Paradijs was dat de hoofdrol vaak weggelegd was voor groenten. Hoewel ik nu niet bepaald zal spuwen op een stukje rood vlees, dragen groenten toch mijn persoonlijke voorkeur weg. Kobe heeft dit heel goed begrepen en verwende mij die avond met een breed scala aan seizoenstoppers, stuk voor stuk bereid op een manier waar een gewone sterveling zich alleen maar met de hoogste achting kan over verbazen.


Hazerug geroosterd op houtskool
 
Met de op de tong wegsmeltende, perfect geroosterde hazerug kwam mijn vleesminnende schoonbroer dan eindelijk ook aan zijn trekken (het algensap was hem minder goed bekomen en dit stukje wild was precies 'what the doctor ordered'). Zoals u kon zien verdwenen de edele sneetjes vlees met de snelheid van het licht.


Bloemkool/zurkel/Achelse blauwe

Een snelle blik op het menu leerde mij dat het einde in zicht was en vooraleer we ons konden verlustigen aan zoete lekkernijen, werd we nog eenmaal hartig verwend met een flinterdun schijfje bloemkool, omhuld door de volle, romige smaak van één van 's lands meest geslaagde exportproducten.
Yoghurt/Duindoornbes

Dan was het tijd voor mijn zus om haar hartje op te halen. De hardcore suikerjunk in haar werd high van ondermeer:


geen idee wat het precies was maar de witte stokken waren witte chocolade (denk ik)



Speculoos/hooi

Appel/rozemarijn

 
 
En plots was het sprookje uit. Mijn volwassen kant besefte dat ik nog dagen zou kunnen teren op de roes die Dhr. Desramault met zijn culinaire meesterwerken veroorzaakt had. Het kind in mij wilde zich vastklampen aan zijn benen en krijsen: Adopteer mij!!
Gezond verstand onder de vorm van mijn echtgenoot haalde gelukkig de bovenhand en onder lichte dwang werd ik naar de auto gebracht, onderwijl 'danku! danku!' prevelend tegen ieder die het maar wilde horen.

De dagen erna deed zich een vreemd fenomeen voor: het enthousiasme waarmee ik normaalgezien in de keuken sta, was minder groot dan anders. Ik vermoed dat de pure genialiteit waarmee men In de Wulf de producten te lijf gaat, mij heel nederig hebben gestemd. Zelf een potje koken zo vlak na die ervaring, zou hetzelfde geweest zijn als aan God beweren dat jij de klus wel in vijf dagen had kunnen  klaren: volkomen van de pot gerukt dus.

Gelukkig wisselt mijn stemming sneller dan die van de gemiddelde borderline en heb ik me gisteren gewaagd aan een gebraden kippetje.

U moet weten dat ik besef dat ik me enkel in superlatieven heb uitgedrukt maar ik neem geen woord ervan terug. Wat ik die donderdag in Dranouter heb geproefd behoorde tot het summum op restaurant gebied. En nee, ik krijg geen (culinaire) steekpenningen van de Flemisch Foodie in ruil voor deze reclame maar mocht hij alsnog besluiten tot dergelijke acties over te gaan, kan ik alvast melden: Ik ben 100% omkoopbaar.






28 november 2012

Therapeutische wafelbak voor beginners

Vandaag is een baaldag om verschillende redenen. De redenen zelf doen er niet toe, wat wel belangrijk is te weten dat: wanneer ik een rotdag beleef, ik de hele wereld haat en een dwangmatige neiging tot agressie vertoon.


Doorheen de jaren heb ik geleerd mijn frustraties min of meer op te kroppen. Als 2-jarige kom je er nog mee weg dat je je op de grond werpt en met je vuisten begint te trommelen maar als 27-jarige is dit iets minder elegant. Het opkroppen heeft er weliswaar toe geleid dat ik hartritmestoornissen heb maar geef toe: wanneer je schijnbaar zonder reden mensen in het gezicht begint te stompen, is gezondheid ondergeschikt aan het maatschappelijk belang.

Zoals reeds eerder vermeld ben ik psychologe en behalve het feit dat ik daardoor 100% kans heb op een burn out en behoor tot de bevolkingsgroep die het meest last heeft van slaapproblemen, zijn er nog tal van voordelen aan deze aantrekkelijke job.
Zo weet ik wat 'een copingmechanisme' is en ben ik in staat er een paar voor mezelf te ontwikkelen. Ik hoop dat ik uw intelligentie nu niet beledig door uit te leggen wat een copingmechanisme is, maar voor het vervolg van mijn betoog is een vage notie van het begrip essentieel.
Dus: Een copingmechanisme is een manier waarop je met stress, moeilijkheden en frustraties omgaat. Dat kan gaan van een uurtje intensief sporten tot 30 sigaretten na elkaar oproken.

Mijn favoriete copingmechanisme is 'vluchten in een denkbeeldig universum'.

Ter illustratie:

Wanneer ik met de fiets aan het vechten ben tegen een stormwind van 80km/uur recht in mijn smoel en er komt doodleuk een andere fietser het volledige traject in mijn wiel rijden, mij aldus gebruikend als levend windscherm, dan voel ik hoe mijn alter ego Mad Stephie om de hoek komt loeren. In zo'n geval beeld ik mij in hoe ik mijn beide remmen hard toetrek, aldus de profiteur dwingend mij voorbij te steken. Eens dat gebeurd is, ga ik vlák achter die persoon rijden maar dan écht bijna tégen zijn wiel onderwijl constant gillend: Leuk hé!!!!! Zo samen fietsen!!! GEZELLIG!!!! Tot ik hem de stuipen op het lijf gejaagd heb en hij- in een poging zo vlug mogelijk van dat gekke wijf verlost te zijn- een andere straat in slaat.

In werkelijkheid blijf ik gewoon doorploeteren en kijk ik af en toe eens kwaad over mijn schouder.

Een ander voorbeeld?

Wanneer ik een k*kdag heb op het werk en iedere jeugdrechtbank van heel België besluit om mij tegelijkertijd op te bellen em mij verantwoordelijk te maken voor hun rottigste dossiers, wanneer een 14-jarige delinquent mij ziet afkomen voor een sessie en me naar goede gewoonte begroet met 'Oh nee! Dat ambetant zagewijf!' en wanneer als rotte kers op de oudbakken taart de psychiater besluit mij een uur te ondervragen over het verschil tussen 'een psychotische kern' en 'een psychotische kwetsbaarheid', dan zal ik uitwendig nederig om zijn expertise verzoeken.
Inwendig fantaseer ik intussen hoe ik tijdens het verhoor gewoon opsta, zeg dat het voor iemand die denkt dat de wereld geregeerd wordt door demonen waarschijnlijk geen ZAK uitmaakt of hij een kern of een kwetsbaarheid heeft, kalm wegloop en de deur zachtjes achter me toetrek. Om die tenslotte nog even te openen en keihard te brullen: Oh ja, en je STINKT!!!!

(dat laatste is overigens niet waar. Zijn aftershaves verraden zelfs een uitstekende smaak op parfumgebied maar ik hoop dat u begrijpt dat zoiets in mijn fantasie er niet te doet)

Vaak genoeg biedt het vluchten naar deze imaginaire werelden soelaas maar af en toe is het gewoon niet genoeg. Daarom heb ik door de jaren heen een tweede copingstratregie ontwikkeld: bakken. Boter, suiker en een uur voor de oven vertoeven, maken me zen genoeg om de vijandige wereld opnieuw het hoofd te bieden (op een niet-strafbare manier)

Wafels lenen zich hiertoe bijzonder goed. Niet alleen ben je even bezig met het deeg, je bent ook tijdje zoet met het bakproces zelf. De heerlijke geuren die zich door je keuken verspreiden zijn een vorm van aromatherapie die zelfs het meest luxueuze kuuroord je niet kan bieden.
En als ik er op zo'n dagen dan nog in slaag te weerstaan aan de neiging het hete ijzer in het gezicht te smijten van de eerste beste die mij durft te storen, zijn we helemaal goed bezig.



Volgend recept bevat instructies voor het bakken van bewaarwafels. Theoretisch gezien houdt dat dus in dat ze enkele dagen goed blijven. Hoe lang precies, dat kan ik u niet vertellen. Mijn derde copingstrategie is namelijk de hele stapel in een tijdsspanne van 10 minuten naar binnen duwen.

We hebben nodig:

- 250 gram boter
- 200 gram rietsuiker
- 3 eieren
- 240 ml karnemelk (geen zorgen, zelfs de grootste karnemelk-hater zal er de smaak niet kunnen uithalen)
- 400 gram bloem
- 100 gram vanillepoeder
- een scheut vanille-extract (als je dat niet hebt, kan je het vervangen door de zaadjes van een vanillestokje. Als je dat niet hebt, neem dan wat minder gewone suiker en gebruik vanillesuiker in de plaats)
- een snuifje zout
- een snuifje bicarbonaat

Klop de boter met de suiker romig. Meng het bicarbonaat en het zout onder de bloem en de vanillebloem. Splits de eieren en meng de eierdooiers één voor één onder het deeg. Voeg de karnemelk toe en meng tot ook deze in het beslag is opgenomen. Giet er vervolgens het vanille-extract bij en meng opnieuw. Zeef het bloemmengsel onder het deeg en roer tot een homogeen mengsel.
Klop vervolgens het eiwit op tot zachte pieken en spatel dit onder het beslag (niet roeren, anders is al je klopwerk voor niets geweest)

Verhit een wafelijzer tot het gloeiend heet is en begin te bakken.

Noot:
Ik heb een light-versie van de wafels gemaakt door de boter te vervangen door Soya bakken en braden en de helft van de suiker door Canderel (10 gram canderel = 100 gram gewone suiker). Voor de bloem gebruikte ik de helft gewone bloem en de helft roggebloem.
Ze smaakten uitstekend maar ik veronderstel dat, als je voor 'the real stuff' gaat, het product er alleen maar op vooruit gaat.

23 november 2012

Kerst: Hapjes en Lijstjes

Nog 33 daagjes en dan is het weer KERSTMIS! I'm a sucker for Christmas. Daar kan ik niets aan doen en ik weet ook niet waarom het zo.
Misschien omdat december in onze familie een zotte feestmaand is? Zowel mijn 2 zussen, mijn broer én ik zelf mogen kaarsjes uitblazen in december. Vervolgens is er kerstavond, kerstmis, oudejaarsavond en doordat ik het immense geluk heb dat mijn ouders gescheiden zijn, betekent dat alles in het dúbbel! Andere kant van de medaille is dat januari een (financiële) katermaand van jewelste is. Soit, dat is voor later.

December dus. Al die feestelijkheden gaan natuurlijk gepaard met een container aan cadeautjes. En om zoiets min of meer georganiseerd te laten verlopen schiep God Het Lijstje.

Het Lijstje is zijn doel jammer genoeg volledig voorbij geschoten want de chaos die deze ondingen in onze familie veroorzaken is niet te overzien. Meestal begint het zo ongeveer midden november. Dan druppelen de eerste (schijnbaar onschuldige) mailtjes binnen in de inbox:
Afzender: Ma
Titel: Lijstjes!
Inhoud: Dag kindjes! Graag jullie lijstjes voor dit jaar want ik wil er vroeg bij zijn deze keer. Heb geen zin in al het drukke kerstgedoe en als ik nu al ga naar de winkels; dan heb ik nog veel keuze en kan ik op mijn gemak gaan shoppen. trouwens (blablabla). Groetjes. Mama

(Noot: Mijn moeder heeft een afwijking die haar niet in staat stelt dingen kort en bondig te beschrijven. Ze kan er niets aan doen. Gelukkig ervaart ze zelf weinig lijden en is het veel irritanter voor de mensen rondom haar)

Vervolgens denk je diep na over wat je wil want alle dingen waar je tijdens het jaar aan dacht ben je natuurlijk al lang weer vergeten. Dat is het nadeel van alle feesten in één maand te moeten vieren. Eens december zweven mijn vingers boven het W-document 'Lijstje' en komen er supergeïnspireerde dingen in me op als: 'geurkaars', 'badolie', 'boekenbon', 'verrassing' (wat deze laatste betreft; zie verder)

Goed. Uiteindelijk worden de lijstjes doorgestuurd 'naar allen'. En voor je het weet zijn de druppelende mailtjes veranderd in het virtuele equivalent van de Niagara Falls.
Immers, vlak nadat je Je Lijstje doorstuurde krijg je opeens een inval: 'Aha!! Wijn! Dat ga ik vragen! Kan je niet mee missen, altijd goed!. Even een mailtje:

Titel: Lijstjes: nog ideeën!
Aan: Allen

Enkele dagen later: Ah! Een flanellen dekbed! Dat ga ik vragen! Kan je niet mee missen. Even een mailtje

Titel: Lijstjes: nog ideeën!
Aan: Allen

U snapt mijn punt?

Vervolgens wordt er gerepleyed over wie wat gaat kopen voor wie. En dan wordt natuurlijk zorgvuldig vermeden dat diegene voor wie je het cadeau koopt niét in lijst met geadresseerden zit. Hé Ma???!!

Afzender: Ma
Aan: Lot, Lien, Steph
Inhoud: Ik koop die mand met oil and vinegar dingen voor Steph!!!

Afzender: Steph
Aan: Ma
Inhoud: Dank bij voorbaat

Wanneer dit u nu al lachwekkend toeschijnt, maak dan uw borst maar nat voor het betrekken van de héle familie bij deze fijne kersttraditie. Tot nu toe hadden we het namelijk enkel over mijn kérngezin en werden de kerstwensen van mijn 22-koppige maternale(!) familie nog niet in rekening gebracht...

Hoewel de chaos midden december nauwelijks nog te overzien valt, blijken de lijstjes van levensbelang te zijn. Ik weet nu of u in uw familie Lijstjes maakt en dus min of meer onderlegd bent in het fenomeen maar indien niet: hier enkele tips van een ervaringsdeskundige:

Tip 1. zoals eerder vermeld is het altijd goed om doorheen het jaar een (mentale) lijst bij te houden van zaken die je ook écht graag zou krijgen. Op die manier vermijd je het jaar af te sluiten met 'een verwenkoffer bestaande uit 25 luxueuze badzouten' terwijl je niet eens een bad hebt, '10 paar kousen' (omdat dat altijd van pas komt' en dat 'ene kookboek dat naar't schijnt zo goed is' (wat wel waar is alleen jammer dat je het een maand geleden zélf al kocht).

Tip 2. geef voldoende uitleg bij wat je op je lijstje vermeldt zodat je de foutenmarge tot een NUL kan heleiden.
Een voorbeeld uit eigen mailbox:

- een geurkaars (wel een warme geur. Geen 'toilet'geur zoals dennen of 'oceanspray' en ook géén vanille of andere koppijngeuren! Met warm bedoel ik die geur van als je kruidnagels in een appelsien steekt of zoals die ene wasverzachter, je weet wel, die gele pul met die gouden dop. Silan denk ik. Of dat andere Robijntje? Ik weet niet, maar je moet maar eens kijken in de Colruyt als je er bent. Tis iets met arometherapie ook. Alwel, zo'n geur.)
- een kandelaar (een grote, mooie, stijlvolle. maar géén wit of zwart. Liefst chroom of rood. Of iets anders dat bij mijn muren of mijn bloempotten past. Dus een soort grijs mag ook maar dan van dat potloodgrijs. Géén lichtgrijs. En liefst met niet meer dan 5 armen. Anders wordt het te groot voor op mijn tafel. Het is voor op dat klein tafeltje, je weet wel, dat ik heb gekocht in ikea afgelopen zomer. Die grote heb ik moeten weg doen want die nam te veel plaats in. dus: geen al te grote kandelaar maar wel redelijk groot in een mooi kleur die past bij mijn interieur)
- een pyjama (liefst een flanellen of zo van die andere zachte stof. Fleece zeker? maar géén katoen en niét in zo'n gladde stof. satijn? en lang genoeg! want de vorige keer kwamen de mouwen tekort en dat haat ik hé!! dan wil je zo gezellig in de zetel zitten en dan zijn de mouwen te kort en zit je er heel de tijd aan te trekken. Maar je mag ook geen 'large' nemen. Want dan zwem ik erin. Dus: een medium is te kort en een large is te groot, dus ja, je ziet wel hé. En van kleur: géén felle kleuren maar iets wit, of pastel of...)

Bovenstaande illustratie brengt mij naadloos bij mijn derde, laatste en wellicht belangrijkste tip:

Maak nooit(!!!!!) de fout om 'een verrassing' op je lijstje te zetten!!!!

Wanneer je niet al te veel inspiratie hebt om voor het richtbedrag van 'CD-waarde' een fijn, nuttig cadeautje te tippen, dan kom je misschien in de verleiding om de veranwoordelijkheid bij de koper te leggen. Dit vanuit de gedachte dat de koper meestal wel een familielid of een goede vriend is en je alle vertrouwen hebt in de goede smaak en/of de kennis in jouw persoonlijke voorkeuren van desbetreffende. Fout gedacht dus.

Een illustratie van een warm familiemoment enkele jaren geleden. De bredere familie komt bijeen voor het jaarlijkse kerstfeest en tante X pakt vol blijde verwachting het cadeautje uit dat tante Y zorgvuldig voor haar heeft uitgekozen. De vorm van het geschenkje verraadt alvast dat het die mooie oorbellen niét zijn. Die lekkere bourgogne kan ook al geschrapt worden en voor de warme peignoir is het te hard. Het is....

Tante X: Wát is dát???
Tante Y (nog steeds opgewekt): Awel, een pastamachine!
Tante X: Ik heb dat toch niet gevraagd? Wat ben ik daar nu mee?
Tante: Y: (nu al iets nerveuzer): Daar kan je zelf je pasta mee maken
Tante X: Ja dat weet ik wel maar wat ben IK daar mee? Ik maak nooit zelf pasta. Ik wil dat ook niet doen. Je kan dat in de winkel kopen dus waarom zou ik het maken?
Tante Y+ rest van de familie: *stilte*

It's the most wonderful time of the year....

Gelukkig kunnen al die miskopen, teleurstelling en onderhuidse frustraties weggespoeld worden met lekkere hapjes en drankjes. Want daar draait het tenslotte écht om tijdens de feestdagen: gezellig samen zijn met vrienden en familie, tijd maken om eens écht met elkaar te praten en onderwijl al je resterende hersencellen verzuipen.

Misschien bent u nog op zoek naar enkele hapjes om de feestdis compleet te maken? Wel, dan kan ik u misschien volgende suggesteren?

1. gegrilde pijlinktvis met een Oosters dipsausje
2. tongrolletjes met hazelnootcrunch
3. bruschetta met artisjok, truffel en champignon

1. Gegrilde pijlinktvis



- 2 of 3 'tuben' pijlinktvis (te verkrijgen op bestelling bij de betere vishandel)
- olijfolie (5 + 2 el)
- limoensap (sap van 1 limoen + sap van halve limoen)
- 1 rode chilipeper
- 1 teentje look
- verse koriander
- peper en zout

Maak de dressing door de 5 el olie te blenderen met de peper, de look en het sap van 1 limoen. Snipper er wat verse koriander onder.
5 à 10 minuten voor je gaat grillen, dompel je de 'tuben' inktvis onder in een mengeling van olijfolie en limoensap. Vervolgens verhit je een grillpan tot ze goed heet is en grill je de inktvis kort aan beide zijden. Kruid af met peper en zout.
Snij de tubes in ringetjes. Vul een glaasje met een bodempje dressing en schik daarop een ringetje inktvis (of twee).

2. Tongrolletjes



- per persoon: 1 (schar)tongfilet
- goeie scheut witte wijn
- een handvol (geroosterde) hazelnoten
- zeste van 1 citroen
- sap van 1 citroen
- verse peterselie
- peper en zout

Maal de noten fijn in een vijzel of door erop te meppen. Meng met de fijngesneden peterselie en de zeste van de citroen. Bedek een filetje met dit mengsel, rol het op en zet het vast met een prikkerje.
Beboter een ovenschaal. Schik daar de rolletjes in en overgiet met een goeie scheut witte wijn. Kruid af met peper en zout en besprenkel met citroensap.
Plaats gedurende 4 minuten in een voorverwarmde oven op 190°.

3. Bruschetta


- maak zelf je artisjoktapenade(*) of koop een potje 'artisjok-truffeltapenade' bij Oil en vinegar
- een hanvol champignons (boschampignons zijn natuurlijk heerlijk maar met de gewone parijse of de kastanje gaat get ook)
- lekker brood (genre rustiek stokbrood, zuurdesembrood of ciabatta) dat je in reepjes snijdt
- een handvol parmezaanschilfers

Besprenkel de broodsneden met olijfolie en rooster ze goudbruin in de oven. Bak de champignons kort aan op een hoog vuur in wat olie of boter. Kruid af met peper en zout.
Besmeer je bruschetta met de tapenade, schik er de champignons op en werk af met de kaasschilfers.

Artisjok-truffeltapenade:

- 1 blik artisjokharten-of bodems
- 2 el truffelolie of schaafsel van verse truffel (als je dat hebt)
- 1 el olijfolie
- peper en zout
- 1 teentje look
- scheutje citroensap

Blender de artisjok met de truffelolie, de gewone olie, het citroensap en de look tot een gladde pasta. Kruid af en proef wat er nog nodig is (meer zuurte, meer truffel?). Pas aan.

Merry Christmas!





19 november 2012

Herfstdessert: appel en speculoos

Ik weet niet hoevelen onder jullie een blog hebben maar als je er één hebt, dan weet je dat je op de startpagina altijd een statistiekje te zien krijgt. Dit geeft weer hoeveel views je per dag hebt, of er nieuwe reacties zijn gekomen op je berichten, hoeveel berichten je zelf al gepost hebt enzoverder.

Na mijn laatste post over de klaaskoeken zag ik tot mijn grote vreugde (en nog grotere verbazing) dat ik op één dag maar liefst 137 views had. 137!!! Ik kén helemaal geen 137 mensen!! Wie zijn jullie in godsnaam??? Maar hey, superleuk hoor!! Ik ben dolenthousiast.

Hoewel onze relatie op dit moment eerder éénzijdig te noemen is (ik leg mn diepste zielsroerselen bloot en jullie doen ... jah, niets eigenlijk) weet ik wel één ding zeker namelijk dat jullie eerder stille types zijn.
Diezelfde grafiek toont namelijk aan dat mijn blog in zijn -bijna eenjarig -bestaan, 7551x bekeken werdwaaruit in totaal 55 reacties zijn uit voort gevloeid.
Verder kan ik u meegeven dat 42 van die 55 reacties berichtjes tussen mijn moeder en ik zijn.

Is het ok als ik er dus van uitga dat u een stille genieter bent?

Qua aanvaarding zitten we echter helemaal goed hoor. Ik ben zelf ook niet het type dat haar mening ongevraagd in je gezicht smijt. Amerikanen echter, zijn dat wél.

Laat ons eens de antropologische toer opgaan...

Hoewel ik zelf haast nooit een reactie geef, ben ik wel een trouwe lezer van tal van kookblogs. Eén daarvan is The Pioneer Woman. Nu lees ik die blog niet onmiddellijk voor de fantastische recepten (een Big Fat Bacon Slider behoort niet echt tot mijn dagelijkse repertoire) maar meer omdat het het foodblogequivalent is van 'Temptation Island': afwisselend, snel, veel visuele input en weinig auditieve zodat je vooral niet te veel moet nadenken.
Mevr. Pioneer Woman is Amerikaanse en krijgt gemiddeld zo'n 200 reacties per post. Ik ben ook redelijk zeker dat het gros ervan niét van haar mama zijn.

Wat zijn daar nu de redenen voor? Laat ons systematisch te werk gaan:

1. De meest voor de hand liggende verklaring is natuurlijk dat ze meer vieuwers heeft. Ergo: meer kans op reacties. Amerika is nu eenmaal een groot land.
2.  Dat Amerikanen luidruchtiger mensen zijn dan de Belgen mag ook al geen verrassing heten. Volgens mij zou onderzoek zelfs uitwijzen dat de fysische grootte van hun mond significant verschilt van die van de gemiddelde Belg.
3. The Pioneer Woman maakt gebruik van laag bij de grondse maketingtechnieken zoals:
deze.

Ze stelt dus een vraag aan haar fans en wanneer je een antwoord geeft, win je een prijs. Dat kan gaan van een Creuset tot een Kitchenaid in een flashy kleurtje. Zowel de vraag als het antwoord vereisen geen hogere studies. Om de trotse eigenaar van de Creuset te winnen, kreeg je bijvoorbeeld volgende hersenbreker voor de kiezen:

'What are you doing tomorrow morning?'

Waarop prompt 29 044 Desperate Housewives hun doldwaze capriolen aan de wereld meedeelden.

De winaars schitterden met spitsvondige antwoorden als:

#12259 Sara: “We’re going caroling with friends, and making s’mores over the fire pit in our backyard.”
#19871 ShaantiO: “I’m trying to plan a date with my hubby, then church & Christmas party on Sunday.”
#20622 Mel W: “Holiday Christmas party tonight, then shopping!”

Dolletjes!

Zullen we dat ook eens proberen? Je kan wel niets winnen. Tenzij ik je gelukkig kan maken met 5 theelichtjes...

Goed, hier gaan we:

'Wat ga je morgen doen'?

....

Eerlijk gezegd hoef ik het niet per sé te weten hoor. Ik ben blij dat we allen Noord-Europeanen zijn, er standaard van uitgaan dat mensen niét te vertrouwen zijn en sowieso het slechtste met je voorhebben en dat we ons gewoon allemaal met onze eigen zaken bemoeien.

Laat ons voor de toekomst afspreken dat jullie mijn blog blijven lezen omdat dat nu eenmaal mijn ego ongelofelijk streelt en dat je in ruil voor die geste gen reacties hoeft te geven.

Maar je mag wel hé

Je moet gewoon niet.

Dit gezegd zijnde kunnen we overgaan tot de orde van de dag: koken. Afgelopen weekend hadden we weer volk over de vloer en ik wil graag mijn dessertje met jullie delen.  Het betrof een loempia van appel met een bolletje home-made speculoosijs.

Daar ik bij voorkeur een beetje volgens de seizoenen kook; vormden deze herfstsmaken in mijn hoofd een smaakvolle combinatie. In werkelijkheid naar mijn bescheiden mening ook maar laat vooral weten wat U ervan vindt! (haha)




Voor het speculoosijs gaan we als volgt te werk. We nemen:

- 500 ml volle room
- 250 ml volle melk
- 130 gram suiker (helft bruine suiker, helft witte kristalsuiker)
- een scheutje vanille- extract
- een vanille peul
- een volle eetlepel speculooskruiden
- 4 à 5 speculooskoekjes
- 4 grote eierdooiers
- een snuifje zout

Verwarm de melk met de suiker, de helft van de room, de vanillepeul, het vanille-extract, de speculooskruiden en het zout. Zet, eens de suiker gesmolten is, de pan van het vuur en laat minstens een half uur trekken.

Klop de eierdooiers schuimig en warm het melk-roommengsel opnieuw op. Giet een pollepel bij de eierdooiers, mix en kap de eierdooiers daarna bij de rest van de room-melk. Roer met een houten lepel tot je een gebonden saus krijgt.

Giet de resterende 250 ml room in een kom en plaats een zeer boven die kom. Giet je gebonden 'crème anglaise' door die zeef en roer alles door elkaar. Verkruimel 3 koekjes door het mengsel.

Zet deze basis nu een nachtje in de koelkast.

De dag erna voeg je nog twee speculooskoeken in grote brokken aan je basis toe en vervolgens draai je tot ijs.

Nu is het moeilijke gedeelte gedaan en begin je met de easy-peasy loempia.




Voor pakweg vier loempia's heb je nodig:

- 4 filodeegvellen (te koop in diepvries bij Delhaize)
- 3 krokante, zoete appels, type Pink Lady
- een handvol rozijnen (die je eventueel een paar uur laat weken in een kopje rum)
- een plake peperkoek, verkruimeld.
- 1 el honing (of suiker)

Schil de appel, snij in blokjes en bak kort aan in de boter. Overgiet met de honing en voeg de rozijnen toe. Roer om. Nu heb je je vulling en die kan je wegzetten tot het moment is aangebroken om je loempia's te rollen.

Daarvoor neem je een blad filodeeg. Op het vel strooi je eerst wat peperkoekkruimels. Dit om te voorkomen dat je vel onmiddellijk doorweekt raakt van de appels en geen krokant maar en zompig rolletje krijgt. Vervolgens leg je op de onderkant van het vel een 'reepje' appelvulling. En rollen maar; De zijkanten vouw je halverwege naar binnen zodat je loempia toe is en er dus geen vulling uit kan lopen.

De rolletjes bak je vervolgens gedurende een minuut of vier in een voorverwarmde oven op 200°. Loop vooral niet te ver terwijl ze aan het bakken zijn want dit gaat snel! Eens je gebakjes er mooi goudbruin uit zien, haal je ze uit de oven en schik je ze kunstig (niet zoals ik dus) naast een bolletje speculoosijs.
Smullen maar.


13 november 2012

Klaaskoeken

Afgelopen zondag was het 11 november. U denkt dan misschien spontaan aan onze heldhaftige   voorvaderen die in loopgraven vochten voor hun vaderland, aan gruwelijke mosterdgastaferelen, aan een gebombardeerd Ieper, aan Duitsland en aan liederlijke gedichten over poppy's en velden.
Mijn kerngezin denkt aan chocolade en picknicken. Want 11 november mag dan wel het einde van WO I herdenken, wij verwelkomen Sint -Maarten (en de bijhorende indigestie).

Misschien een woordje uitleg voor diegenen onder jullie die Sinterklaas vieren en nog nooit van Sint-Maarten gehoord hebben. Sint-Maarten is, net als zijn bekendere broer, een GoedHeiligMan en ziet er grofweg hetzelfde uit: rood kleedje, lange witte baard, veel ringen, een mijter en omringd door een leger donkerkleurige vriendjes die het vuile werk voor hem opknappen.

Geschiedkundig heeft Sint-Maarten iets minder op met kindjes dan Sinterklaas (wat misschien, gezien de dubieuze banden tussen Heiligen en kinderen de dag van vandaag, pleit voor de eerste). Sint-Maarten verwierf vooral beroemdheid omdat hij een stukje van zijn mantel sneed en die aan een koukleumende bedelaar gaf. U ziet, het pad naar het Heiligdom hoeft helemaal niet lang en moeilijk te zijn.

Goed, terug naar wat écht telt: snoep en speelgoed.

Nu mijn gezin voornamelijk bestaat uit volwassen kinderen, gaat de 11ste november met net iets minder hysterie gepaard dan pakweg 17 jaar geleden maar de nostalgie blijft. Als u het goed vindt, neem ik u even mee naar Memory Lane voor enkele dierbare herinneringen.

Elk jaar sloeg de Sint Maartensgekte traditiegetrouw toe zo op het moment dat mijn vader de valiezen uit de auto aan het laden was na onze reis naar Zuid-Frankrijk.
In augustus.
Grote vakantie gedaan stond namelijk gelijk aan: Start Sint Maarten.
Naar aanloop van De Grote Dag (11 november) gebeurde het af en toe dat wij 's avonds ons schoentjes zetten (met daarnaast een prachtige tekening) en de dag erop een chocoladeventje of wat picknicken in de plaats mochten ontvangen.
Gezien de lucrativiteit van deze deal, scheen het ons dat we daar maar zo snel mogelijk moesten mee beginnen. Dus: eind augustus, begin september togen wij aan het werk met stift, potlood en papier en schetsten naar kennis en vermogen de mooiste beelden van de GoedHeilig Man. 
Vol vertrouwen zetten we onze schoentjes en zongen met heldere stemmen een liedje (of toch twee van de drie. Mijn ene zus deed haar best maar erg helder klonk ze nooit). 
Hoewel mijn moeder maar blééf zeggen dat ze 'toch niet dacht dat de Sint die nacht zou komen', negeerden wij haar, zoals het verwende kinderen betaamt, volledig.
U kan zich de teleurstelling voorstellen toen we op die zomerse septembermorgens nimmer snoepgoed naast onze tekeningen aantroffen.

Soit. Uiteindelijk brak dan toch de novembermaand aan. Maand waarin mijn moeder heel subtiel liet vallen dat ze 'dacht dat, als we vanavond een mooie tekening zouden maken, de Sint misschien wel eens kon langs komen'. Dat moest ze geen twee keer zeggen. Tekeningen + suikerklontje+ liedje= snoep in het schoentje. Van een win-winsituatie gesproken.

Hoewel allemaal leuk en aardig, bleven bovenstaande gebeurtenissen slechts een aanloop naar De Grote Dag: 11 november.
10 november gonsde Huize Coorevits van ultrasone kinderstemmetjes. Niet één maar meerdere prachtige tekeningen weren geproduceerd. Reclameboekjes met speelgoedartikelen werden aan flarden geknipt en de Objecten Van Onze Verlangens werden als collage op manshoge bladen gepresenteerd. Een bijhorende brief vertelde de lieve Sint met welke artikelen hij zich van onze braafheid het komende jaar zou kunnen verzekeren (5 uitroeptekens naast een bepaalde pop was het equivalent van een geweer naast zijn bebaarde hoofd houden).
De schoentjes werden gepositioneerd (mijn zus vertoonde toen al tekenen van hyperintelligentie want zij haalde prompt mijn vaders maatje 46 uit de schoenenkast), de tekeningen kwamen ernaast te liggen en een pintje voor Zwarte Piet mocht op de Grote Avond zeker niet ontbreken (citaat moeder: Neem maar een trappist in plaats van een pintje).

Naar eigen ervaring weet u waarschijnlijk wel dat van slapen die eerste uren niet veel in huis kwam. Hyperalert lag ik in mijn bed, de oren gespitst. Dat gevoel dat je dan als kind hebt, dat maak je volgens mij later nooit meer mee. Het is een mengeling van grote vreugde, nerveuze anticipatie, verlangen en toch een klein beetje angst want hoewel zeer onwaarschijnlijk, zou het hoogst traumatisch geweest zijn mocht daar opeens een zwarte man in mijn slaapkamertje verschenen zijn (nog steeds trouwens).

's Morgens werden mijn zusjes en ik ter goeder trouw ongeveer rond 5h wakker. Met zijn drieëen slopen we heel stilletjes naar de slaapkamer van mijn ouders, deden uiterst voorzichtig de deur open en slopen over het vaste tapijt naar hun bed waar me prompt met z'n drieën hysterisch tierden: sint maarten is gekomen! sint maarten is gekomen! opstaan!!! opstaan!!!! opstaan!!!!!!
Dergelijke warme familiemomenten hebben mijn vader achteraf beschouwd waarschijnlijk tien jaar van zijn leven gekost. Met ieder greintje beheersing die hij in zijn lijf had, stuurde hij ons terug naar bed om nog een paar uurtjes te slapen.
Dat deden we natuurlijk niet. Met zijn drietjes hokten we samen in het bed van de één of de ander en bespraken elk stukje speelgoed en ieder brokje lekkers dat op dat eigenste moment op ons aan het wachten was.
Zo rond 7h, toen de spanning écht niet meer te harden was, togen we opnieuw naar de ouderlijke slaapkamer alwaar we verwacht werden voor de volgende, jaarlijks terugkerende traditie:
Mijn vader: 'Ik denk niet dat de Sint gekomen is hoor. Ik heb in elk geval niets gehoord.'
Zussen en ik (ultrasoon): 'Jawel! Jawel! Jawel!'
Mijn moeder: 'Nee kindjes, ik heb ook niets gehoord. Misschien moet papa eerst eens gaan kijken?'
Zussen en ik: 'ok! ok! ok! nu! nu!'
Vader en moeder rolden uit bed en papa ging tergend traag de trap af met zijn kroost in zijn kielzog. Vervolgens opende mijn vader de deur naar de living op een kiertje en wurmde hij zich ertussen. De deur sloot voor onze neus en ik denk dat, mocht ons kinderhartje toen al even doorrookt en doorzopen geweest zijn als nu, het nooit had stand gehouden.
Seconden die uren leken verstreken tot papa zijn hoofd tussen de deur stak en sprak: 'Nee hoor, dit jaar niets.'
Dat was het impliciete signaal voor ons om 'total loss' te gaan en onder volledig decorumverlies naar binnen te stormen.
In de living: een prachtige tafel, beladen vol speelgoed en lekkers. Blind van hebberigheid graaiden we naar alles waar we onze kinderklauwtjes in konden zetten, onderwijl picknicken, chocolade en maria'tjes in onze monden proppend.
Ik greep naar een barbie gemodelleerd naar mijn grote voorbeeld: De Kleine Zeemeermin en kraaide het uit van manische vreugde.
Tot mijn moeder zei: 'Stephanietje, ik dénk dat de Sint dat voor Lientje heeft gebracht.'
Waarop ik: 'Ik dénk het niet!!!' Mijn zus hoorde haar naam, draaide zich om en graaide de pop uit mijn handen. Waarop ik het op een janken zette en mijn zus een welverdiende klap tegen haar hoofd gaf met de dichtstbijzijnde puzzel. 
Aldus een schets van de mooiste dagen uit mijn kindertijd.

Omdat u het tot hier hebt volgehouden én omdat deze blog in de eerste plaats nog altijd om koken gaat (eerder dan om het verwerken van trauma's uit de kindertijd), een recept voor een gerelateerde West-Vlaamse traditie: klaaskoeken.

Vroeger, toen de dieren nog konden spreken en alles beter en mooier was, bakten de bakkers in onze contreien rond de sinterklaasperiode klaaskoeken. Dat zijn een soort gesuikerde sandwichen die heerlijk zijn met een beetje boter maar die ik persoonlijk ook erg lekker vind met een hartig beleg bij wijze van contrast (denk: kaas, préparé of krabsalade).
De dag vandaag grijpen de bakkers élk pietluttig event aan om klaaskoeken te bakken en afhankelijk van de tijd van het jaar veranderen de 'klazen' in hartjes, kerssterren, zonnetjes of paashazen.

Lekker blijven ze gelukkig wel en al helemaal als je ze zelf bakt.

sint depressief cartoon
Deze keer geen foto van mijn brouwsels omdat ik zo slim geweest ben de foto's  te wissen in plaats van ze, zoals het oorspronkelijke plan was, over te zetten naar de map 'foodblog'. Hoewel mijn ouders stellig blijven ontkennen, ben ik er met de jaren meer van overtuigd dat er een kort, doch zeker, moment van zuurstoftekort moet opgetreden zijn tijdens de geboorte


Voor twintig koeken

- 1 kg bloem (suprima van bij Aveve)
- 30 gram gedroogde gist
- 4.5 dl volle melk
- 2 eieren
- 150 gram suiker (ik nam de helft (zelfgemaakte) vanillesuiker en de helft rietsuiker)
- een goeie snuif zout
- 150 gram boter
- een goeie snuif kaneel of speculooskruiden
- een scheutje vanille-extract

Met de broodmachine:
Los de gist op in de lauwe melk en klop er het ei in los. Doe dit mengsel in de broodbakmachine.
Meng de bloem met de speculooskruiden en de suiker. Doe ook dit in de broodbakmachine.
Snij de boter in klontjes en doe ze bij de rest in de broodbakmachine.
Sprenkel tenslotte het zout over het geheel.
Kleine quizvraag tussendoor: wat wat het sleutelwoord in de laatste alinea?

Selecteer het programma 'deeg' en laat de machine het werk doen.

Wanneer het programma afgelopen is, haal je het deeg uit de machine en verdeel je het in porties. Indien je over fancy en/of voor de gelegenheid geschikte vormpjes beschikt, mag je die daarvoor gebruiken. Indien je zoals ik bent, trek je er gewoon hompen uit.
Laat deze nog een uur rijzen in een oven op 40°.

Bestrijk de koeken daarna met wat melk of een losgeklopte eierdooier en bak gedurende 12 minuten in een voorverwarmde oven op 200°.


6 november 2012

Tarte Tatin

Afgelopen zondag kwamen mijn grootouders eten. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat in iédere familie 'eten' een even grote rol speelt als in die van mij maar ik persoonlijk associeer mijn grootouders (langs beide kanten) voornamelijk met culinaire verwennerijen. Grootmoeders zijn blijkbaar in staat dat type voedsel te maken waar de gehele boerinnenbond deemoedig en verslagen hun hoofden voor moet buigen.

Ik denk bijvoorbeeld spontaan aan:
- warme rijstpap met saffraan
- gepeperde, verse bouillonsoep met balletjes (die om de één of andere reden veel lekkerder smaakten dan de balletjes thuis)
- romige paling in 't groen (nog steeds een geheim recept en ik vrees dat we het van tussen mijn grootmoeder haar dode, stijve handen zullen moeten trekken willen we de trotse eigenaar ervan worden)
- pikante bisque d'homard met whiskey

Maar ook avontuurlijker voedsel zoals:
- kalfszwerik-kroketten (om redenen die me zelf niet geheel duidelijk zijn denk ik hierbij nog altijd eerder aan soort gevogelte dan aan de ingewanden van een baby koe. Zal wel te maken hebben met zelfbehoud ofzo)
- 'duvvejongskes' (voor de Niet-West vlamingen: kleine duifjes. Jaja, laat het klein, schattig en niet volgroeid zijn en deze familie gaat er voluit voor)
- escargots (één van de weinige zaken die me tot op de dag van vandaag nog steeds niet 100% kunnen bekoren. Raar eigenlijk want als je dit:
ziet, loopt het water je toch spontaan in de mond??)

Besluit: mijn grootmoeder(s) weten hoe ze in hun potten moeten roeren.

Dit gegeven in combinatie met mijn uiterst neurotische persoonlijkheid maakten van de voorbereidingen tot het etentje zondag één lang stress- festijn. Dat het eten tot in de perfectie op tafel diende te komen was een evidentie maar ook de algehele beleving moest juist zitten. Retro drijfkaarsen in stemmig herfstkleuren werden voor de gelegenheid aangekocht, de platenspeler van de buurman werd ingeschakeld in de hoop dat warme geluid van toén te creëeren (jammergenoeg vond mijn technieker(!) echtgenoot het niet nodig het ding daadwerkelijk aan te sluiten), ramen werden gelapt (normaalgezien een één-jaarlijke gebeurtenis die maanden psychologische voorbereiding vraagt) en kachels werden opgestookt allen met één doel: een warme, gezellige sfeer scheppen.

De maaltijd zelf dan. Mijn grotouders zijn Bourgondiërs en dat mag je letterlijk nemen. Hun culinaire interessegegebied bestrekt voornamelijk de streek 'Bourgonië'. Anders geformuleerd: Phad Thai met gefrituurde krokodil zou waarschijnlijk niet op enthousiaste kreten onthaald worden. De traditionele Franse cuisine was mijn leidraad:

Amuses:

- oesters (Score!)
- een erwtenbavarois met tartaar van coquilles en chipje van gedroogde ham (al iets te avontuurlijk bleek later)
- een carpaccio van coquilles
- een lepelhapje van kort gegrild zalmhaasje op een bedje van geblancheerde zeekraal
- een pastinaak-aardpeersoepje afgewerkt met truffelolie

Hoofdgerecht:

-zuiderse lamsnavarin met boschampignons (recept te vinden op deze site)
- zelfgebakken focaccia met rozemarijn
- krielaardappeltjes uit de oven met rozemarijn

Dessert:

- huisgemaakt vanille roomijs (zie eerdere post)
- tarte tatin FROM SCRATCH!! (en dan bedoel ik dus ook het deeg hé!!)

Stél dat ik nu volgende vraag zou stellen:
Als u zou moeten geld zetten op welk van bovenstaande gerechten mogelijks op een sisser kan uitlopen, op welk één zou u dan gokken?
Met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid zou ik durven stellen dat de meerderheid van u, beste lezers, nooit zouden stemmen op 'patatten uit de oven'.

Fout gegokt dus. Het hele menu was af behalve dan dat onderstaande het niet nodig vond om even in haar krielaardappeltjes te prikken alvorens ze aan haar grootouders voor te schotelen. U ziet, hoogmoed komt immer ten val.



Ja zeker, ze zién er wel goed uit maar ter informatie: deze foto werd genomen voor ze de oven in gingen en ze zagen er na het kookproces dus nog exact hetzelfde uit.

Toen ik 20 minuten (!) na het serveren besloot ook eens een patatje mee te prikken, wist ik onmiddellijk waarom mijn wederhelft het nodig vond al die tijd tegen mijn scheenbeen te schoppen. Het was zijn subtiele manier om me duidelijk te maken dat ik mijn grootouders dwong halfrauwe knollen op te fretten.

Goed. De ergste traumaverwerking is intussen achter de rug maar ik vermoed dat het nog wel een tijdje zal duren alvorens de opvliegers bij het zien van een krielaarappeltje achterwege blijven.

Terdege beseffend dat mijn reputatie van 'beloftevolle jonge hobbykok' volledig aan barrels ligt, zou ik u willen vragen toch nog even aandacht te hebben voor onderstaand dessertje. Een creatie die, wat de geschiedenis in zal gaan als 'Het Koolhydraatfiasco' toch enigzins heeft recht getrokken.

Ik maakte namelijk voor het eerst een taart bestaande uit eigengemaakte bodem. Tot nog toe waagde ik me er nooit aan omdat het me zo'n gedoe leek. Deeg maken en kneden en uitrollen en al. Maar de 'en al' blijkt niet te bestaan. Drie simpele handelingen en je hebt een korstdeeg waar geen Herta-rolletje ooit aan kan tippen.
Ik zoú kunnen zeggen dat het even simpel is als een patat koken maar ik zou beter gewoon mijn klep houden.

Het deeg:
- 170 gram bloem
- 85 gram rietsuiker
- 85 gram koude gezouten boter
- 2 tl melk

De karamel:
- 70 gram witte suiker
- 35 gram koude gezouten boter in blokjes
Het fruit:

Het fruit:
- 1 kg stevige appels van het type dat geen moes wordt als je ze te lang kookt


Voor het deeg meng je de rietsuiker en de boter met een vork. Daarna voeg je de bloem toe en je blijft mengen (gooi de vork maar weg en gebruik je handen). Eens je deeg mooi kruimelt, voeg je 1 à 2 tl melk toe tot je een homogeen deeg krijgt. Dat rol je tot een balletje, draai je in plastiekfolie en leg je te rusten in de koelkast. Het 'rusten' dient op zijn minst dertig minuten te duren maar ik maakte mijn deeg de dag op voorhand en dat werkte ook perfect.
Je kan het zelfs invriezen en dan zo maar, opeens, uit het niets, vriend en vijand verwennen met een zelfgebakken taart.

Next: neem een cakevorm (ik gebruikte Vriend Springvorm) van 25 cm diameter en beboter die.

Ga dan verder met de karamel: laat de suiker in 1 tl water oplossen in een kleine kookpot met dikke bodem op een medium hoog vuur. Wanneer de suiker begint te bruinen, zet je de pan van het vuur en roer je er de boter door. Als alles volgens plan verloopt, verkrijg je een dikke pasta.

Verdeel deze pasta nu over de cakevorm en panikeer niet wanneer je merkt dat je klodders aan het uit-kwakken bent. Dat is normaal en niet erg. Eens bedekt met de appels en het deeg zal alles zich als vanzelf verdelen over de vorm.

Verwarm de oven voor op 180°, schil de appels en snij ze in partjes van 4 of 8 (afhankelijk van de grootte). Schik de appels met de bolle kant naar beneden op de karamellaag.

Rol nu je deeg uit. Enkele tips om dit tot een goed einde te brengen zijn:
- haal het deeg een kwartiertje voor gebruik uit de koelkast zodat het niet te koud is
- gebruik voldoende bloem bij het uitrollen over het werkvlak

Drapeer nu je lap deeg over je appels en 'stop' het een beetje in. Dat wil zeggen: vouw je deeg een beetje onder je appels zodat je, eens gebakken, een koekrand hebt.

Doorprik nu het de bovenkant een paar keer met een vork en plaats gedurende 45-60 minuten in de oven.
Samen met een bolletje huisgedraaid vanille-ijs: top.



30 oktober 2012

Herfstimpressies

Ik zou zo ongeveer 24 uur aan één stuk alle kwaliteiten van mijn echtgenoot kunnen opnoemen. Ik hoop wel dat hij het me nooit vraagt maar goed, te onthouden: mijn echtgenoot is een toppertje.
Eén van zijn grotere meerwaarden is bijvoorbeeld dat hij Cypriotische roots heeft. Niet alleen zorgt dit ervoor dat hij gezegend is met dat typerende, sexy, zuiderse uiterlijk (veel haar en een bierbuik op 50) maar vooral dat, wanneer iemand uit de familie trouwt, we het eerste vliegtuig opspringen richting Aphrodite's Eiland.

Zo ook afgelopen week. Lieve dames en heren, ik presenteer u: Een Cypriotische Herfst:

Misschien even een klein sfeerbeeldje om op te warmen? En dat mag u gerust letterlijk nemen want op het moment van foto-opname was het dertig graden (*kwaadaardige lach vol leedvermaak*)

Daarnaast zou ik u graag inwijden in één van Cyprus' best bewaarde geheimen. Mijn tweede lievelingsplaats op deze aardbol (nip verloren van Koning Bed). Mocht ik de Pioneer Woman van België zijn en gemiddeld 20 000 comments per post krijgen, zou ik hierover zwijgen maar ik ben bereid een berekend risico te nemen en u deelgenoot te maken van: Agios Georgios.


Agios Geogios (uit te spreken als: Ajos Jorgos) is een klein haventje, op een kilometer of twintig van Paphos, een populaire badplaats in het zuiden van Cyprus.

Wat is er te beleven? Geen hol.

U vindt er: een kerk, een vissersbootje of 10 en een man die vastgeroest is aan zijn  keramiekkraampje.


                          


U vindt er echter ook: Een Betoverend Mooi Terras. Dat terras hangt vast aan een iets minder betoverend mooi eetetablissement maar dat is allemaal van ondergeschikt belang. Wat je moet weten: dit terras bevindt zich op een rotsplateau en biedt je op die manier gratis en voor niets een panoramisch zicht op de saffierblauwe Mediterraanse zee.

Wanneer u zich in de gezellige plastieken stoeltjes nestelt en u uw armen te ruste legt op de lichtjes plakkerige plastieken tafelnapjes, dan daalt een rust over u waar u op zijn minst 20 uur voor moet mediteren, wil je een soortgelijke sensatie ervaren.

Palmbomen ritselen zachtjes in een Zomers Zeebriesje (sorry; Herfstig Zeebriesje), het goud bespikkelde zeewater klotst melodieus tegen de rotsen en de zon verwarmt, naast je bleke neus, ook je ziel.

Tot zover de Neckermann crap. Let's talk business: the food!


                       

PS tussendoor: de gespierde, donkere halfgod die dromerig (maar toch Mannelijk en Stoer) het landschap in zich opneemt, is mijn betere helft.


Op tafel zeven onderaan aanschouwt u ondermeer een lekkere, frisse Keo. Dit is het plaatselijk bier en altijd een goed idee wanneer het buiten 30° is. Het alcoholpercentage ligt iets lager dan onze doordeweekse pils maar dat draagt alleen maar bij aan het 'klokt-lekker-weg-gehalte'.
Verder ziet u een broodmandje met daarin, ja, brood dus, we kunnen niet over álles lyrisch gaan doen. Maar het onderscheidt zich wel van ons 'wit bakje' doordat de korst een subtiel aroma van anijszaadjes mee krijgt.
De roze kwak in het bordje is tarama. Een soort tapenade, gemaakt van visseneieren en voor u nu helemaal kokhalzend naar het kleinste kamertje holt: het is heerlijk.
Samen met 'tzaziki' (komkommer-yoghurtsalade) en 'tahini' (sesamsaus) vervolmaakt het De Griekse Gouden DipDriehoek'.



Als lichte snack kies ik op mijn Liefste Terras steevast voor verse, gegrilde octopus. De frieten maken nu eenmaal deel uit van het obligatoire Mediterraanse snackbordje maar mogen ze wat mij betreft achterwege laten. Een drupje citroen en ik ken alvast één octopus die geen sportuitslagen meer zal voorspellen.




De warmte van de zon, het zilte van de zee (en ook een beetje van je eigen zweet) de geur van gegrilde vis, de stilte van de verborgen haven en de frisse smaak van een Keo:  Move Over, Mickey Mouse, wat mij betreft is Agios Georgios de happiest place on earth.

Goed, nu ik er met mijn relaas voor gezorgd heb dat jullie mij allemaal collectief haten, wil ik alsnog graag een receptje met jullie delen.

Misschien past het meer bij mijn Indian Summer ervaring van afgelopen week dan bij het gure herfstweer in onze contreien maar dit vanille ijs wil ik jullie toch niet onthouden.

Het 'beslag' ervan maakte ik een avondje van tevoren en toen ik er 's morgens een vingerdopje van proefde, wist ik meteen: It's gonna be huge.
En dat was het ook. Na het afdraaien in de machine verscheen voor mij: een vanille ijs zo romig, zo vol van smaak, zo smeuïg van textuur en zo perfect dat het nooit mijn eigen recept kon zijn.

Ik haalde het van deze site. En zij haalde haar inspiratie weer bij Mr. D. Lebowitz. Kan niet slecht zijn, denk ik dan.



Wat hebben we nodig voor een lepeltje zomer op een donkere herfstdag?

- 250 ml volle melk
- 500 ml volle room
- 130 gram witte suiker
- 1 vanillestok
- 5 eierdooiers
- 2 eetlepels (zelfgemaakt) vanille extract
- een snuifje fleur de sel

Ik heb gezegd dat het lekker zou zijn hé, ik heb niets gezegd over eventuele hartaandoeningen na het verorberen ervan.

Hoe doen we het?

Melk+ suiker+ 250 ml room + zout + zaadjes van vanillestok+ vanillestok zachtjes opwarmen op een vuurtje. Eens opgewarmd, zet de pot van het vuur en laat het mengsel rustig trekken. Minstens een halfuurtje maar meer mag ook.

Intussen doe je iets anders hé. Een beetje tv kijken. Een dansje placeren. Kijken of je met je tenen nog altijd aan je neus kan zoals 20 jaar geleden en pijnlijk constateren dat dat niét het geval is.

Moving on: Klop daarna de eierdooiers met de mixer schuimig. Verwarm het melkmengsel opnieuw en giet een pollepel warme melk op de eierdooiers. Mix goed en tracht het omelet-effect te vermijden. Giet het eiermengsel nu in de opwarmende pot met de rest van de melk en roer rustig maar trefzeker! met een houten lepel tot het mengsel ingedikt is.

Al wie wel eens naar Komen Eten heeft gekeken kent intussen wel het trukje: haal uw houten lepel uit de pot en trek met uw vinger een streep in de crème anglaise die aan de lepel plakt. Als je de streep blijft zien (en de crème anglaise dus niet meer naar elkaar toeloopt) dan zit je goed.

Wanneer tot nu toe alles is verlopen zoals beschreven, mag u zich bijna gaan verheugen op een ware smaaksensatie. U hoeft enkel nog de resterende 250 ml room in een kom te gieten en door een zeef de crème anglaise bij die room te gieten. Roer alles vervolgens mooi door elkaar en proef vooral eventjes.

Nu is het zaak om uw basis zo snel mogelijk af te koelen. Mensen doen dit door de kom met de crème in een grotere kom gevuld met ijswater te plaatsen. Maar ik vind dat persoonlijk een heel gedoe.
Dus heb ik mijn kom kortstondig in de diepvries geplaatst tot het afgekoeld was.
Eens afgekoeld (maar dus niet bevroren hé!!!) haal je de kom uit de diepvries en verhuis je hem naar de gewone koelkast waar je je mengsel een nachtje te slapen legt.

's Morgens (of 's avonds of 's middags: alles kan maar ik zou 'zes maanden later' vermijden) haal je de kom uit de koelkast en proef je vooral nog eens.
Ik persoonlijk hoorde hoorngeschal en engelengezang maar ik weet niet of u ook een psychotische kwetsbaarheid met zich mee draagt.

De machine doet de rest. Wanneer het ijs is afgedraaid, zou u over een heerlijk, romig, smakelijk vanille-ijs moeten beschikken dat zich uitstekend leent als partner van een moelleux of een stukje tarte tatin maar die u evengoed met klauwenvol tegelijk uit de pot kan scheppen richting mond.