Tarte Tatin

Afgelopen zondag kwamen mijn grootouders eten. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat in iédere familie 'eten' een even grote rol speelt als in die van mij maar ik persoonlijk associeer mijn grootouders (langs beide kanten) voornamelijk met culinaire verwennerijen. Grootmoeders zijn blijkbaar in staat dat type voedsel te maken waar de gehele boerinnenbond deemoedig en verslagen hun hoofden voor moet buigen.

Ik denk bijvoorbeeld spontaan aan:

- warme rijstpap met saffraan

- gepeperde, verse bouillonsoep met balletjes (die om de één of andere reden veel lekkerder smaakten dan de balletjes thuis)

- romige paling in 't groen (nog steeds een geheim recept en ik vrees dat we het van tussen mijn grootmoeder haar dode, stijve handen zullen moeten trekken willen we de trotse eigenaar ervan worden)

- pikante bisque d'homard met whiskey

Maar ook avontuurlijker voedsel zoals:

- kalfszwerik-kroketten (om redenen die me zelf niet geheel duidelijk zijn denk ik hierbij nog altijd eerder aan soort gevogelte dan aan de ingewanden van een baby koe. Zal wel te maken hebben met zelfbehoud ofzo)

- 'duvvejongskes' (voor de Niet-West vlamingen: kleine duifjes. Jaja, laat het klein, schattig en niet volgroeid zijn en deze familie gaat er voluit voor)

- escargots (één van de weinige zaken die me tot op de dag van vandaag nog steeds niet 100% kunnen bekoren. Raar eigenlijk want als je dit:

ziet, loopt het water je toch spontaan in de mond??)

Besluit: mijn grootmoeder(s) weten hoe ze in hun potten moeten roeren.

Dit gegeven in combinatie met mijn uiterst neurotische persoonlijkheid maakten van de voorbereidingen tot het etentje zondag één lang stress- festijn. Dat het eten tot in de perfectie op tafel diende te komen was een evidentie maar ook de algehele beleving moest juist zitten. Retro drijfkaarsen in stemmig herfstkleuren werden voor de gelegenheid aangekocht, de platenspeler van de buurman werd ingeschakeld in de hoop dat warme geluid van toén te creëeren (jammergenoeg vond mijn technieker(!) echtgenoot het niet nodig het ding daadwerkelijk aan te sluiten), ramen werden gelapt (normaalgezien een één-jaarlijke gebeurtenis die maanden psychologische voorbereiding vraagt) en kachels werden opgestookt allen met één doel: een warme, gezellige sfeer scheppen.

De maaltijd zelf dan. Mijn grotouders zijn Bourgondiërs en dat mag je letterlijk nemen. Hun culinaire interessegegebied bestrekt voornamelijk de streek 'Bourgonië'. Anders geformuleerd: Phad Thai met gefrituurde krokodil zou waarschijnlijk niet op enthousiaste kreten onthaald worden. De traditionele Franse cuisine was mijn leidraad:

Amuses:

- oesters (Score!)

- een erwtenbavarois met tartaar van coquilles en chipje van gedroogde ham (al iets te avontuurlijk bleek later)

- een carpaccio van coquilles

- een lepelhapje van kort gegrild zalmhaasje op een bedje van geblancheerde zeekraal

- een pastinaak-aardpeersoepje afgewerkt met truffelolie

Hoofdgerecht:

-zuiderse lamsnavarin met boschampignons (recept te vinden op deze site)

- zelfgebakken focaccia met rozemarijn

- krielaardappeltjes uit de oven met rozemarijn

Dessert:

- huisgemaakt vanille roomijs (zie eerdere post)

- tarte tatin FROM SCRATCH!! (en dan bedoel ik dus ook het deeg hé!!)

Stél dat ik nu volgende vraag zou stellen:

Als u zou moeten geld zetten op welk van bovenstaande gerechten mogelijks op een sisser kan uitlopen, op welk één zou u dan gokken?

Met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid zou ik durven stellen dat de meerderheid van u, beste lezers, nooit zouden stemmen op 'patatten uit de oven'.

Fout gegokt dus. Het hele menu was af behalve dan dat onderstaande het niet nodig vond om even in haar krielaardappeltjes te prikken alvorens ze aan haar grootouders voor te schotelen. U ziet, hoogmoed komt immer ten val.

Ja zeker, ze zién er wel goed uit maar ter informatie: deze foto werd genomen voor ze de oven in gingen en ze zagen er na het kookproces dus nog exact hetzelfde uit.

Toen ik 20 minuten (!) na het serveren besloot ook eens een patatje mee te prikken, wist ik onmiddellijk waarom mijn wederhelft het nodig vond al die tijd tegen mijn scheenbeen te schoppen. Het was zijn subtiele manier om me duidelijk te maken dat ik mijn grootouders dwong halfrauwe knollen op te fretten.

Goed. De ergste traumaverwerking is intussen achter de rug maar ik vermoed dat het nog wel een tijdje zal duren alvorens de opvliegers bij het zien van een krielaarappeltje achterwege blijven.

Terdege beseffend dat mijn reputatie van 'beloftevolle jonge hobbykok' volledig aan barrels ligt, zou ik u willen vragen toch nog even aandacht te hebben voor onderstaand dessertje. Een creatie die, wat de geschiedenis in zal gaan als 'Het Koolhydraatfiasco' toch enigzins heeft recht getrokken.

Ik maakte namelijk voor het eerst een taart bestaande uit eigengemaakte bodem. Tot nog toe waagde ik me er nooit aan omdat het me zo'n gedoe leek. Deeg maken en kneden en uitrollen en al. Maar de 'en al' blijkt niet te bestaan. Drie simpele handelingen en je hebt een korstdeeg waar geen Herta-rolletje ooit aan kan tippen.

Ik zoú kunnen zeggen dat het even simpel is als een patat koken maar ik zou beter gewoon mijn klep houden.

Het deeg:

- 170 gram bloem

- 85 gram rietsuiker

- 85 gram koude gezouten boter

- 2 tl melk

De karamel:

- 70 gram witte suiker

- 35 gram koude gezouten boter in blokjes

Het fruit:

Het fruit:

- 1 kg stevige appels van het type dat geen moes wordt als je ze te lang kookt

Voor het deeg meng je de rietsuiker en de boter met een vork. Daarna voeg je de bloem toe en je blijft mengen (gooi de vork maar weg en gebruik je handen). Eens je deeg mooi kruimelt, voeg je 1 à 2 tl melk toe tot je een homogeen deeg krijgt. Dat rol je tot een balletje, draai je in plastiekfolie en leg je te rusten in de koelkast. Het 'rusten' dient op zijn minst dertig minuten te duren maar ik maakte mijn deeg de dag op voorhand en dat werkte ook perfect.

Je kan het zelfs invriezen en dan zo maar, opeens, uit het niets, vriend en vijand verwennen met een zelfgebakken taart.

Next: neem een cakevorm (ik gebruikte Vriend Springvorm) van 25 cm diameter en beboter die.

Ga dan verder met de karamel: laat de suiker in 1 tl water oplossen in een kleine kookpot met dikke bodem op een medium hoog vuur. Wanneer de suiker begint te bruinen, zet je de pan van het vuur en roer je er de boter door. Als alles volgens plan verloopt, verkrijg je een dikke pasta.

Verdeel deze pasta nu over de cakevorm en panikeer niet wanneer je merkt dat je klodders aan het uit-kwakken bent. Dat is normaal en niet erg. Eens bedekt met de appels en het deeg zal alles zich als vanzelf verdelen over de vorm.

Verwarm de oven voor op 180°, schil de appels en snij ze in partjes van 4 of 8 (afhankelijk van de grootte). Schik de appels met de bolle kant naar beneden op de karamellaag.

Rol nu je deeg uit. Enkele tips om dit tot een goed einde te brengen zijn:

- haal het deeg een kwartiertje voor gebruik uit de koelkast zodat het niet te koud is

- gebruik voldoende bloem bij het uitrollen over het werkvlak

Drapeer nu je lap deeg over je appels en 'stop' het een beetje in. Dat wil zeggen: vouw je deeg een beetje onder je appels zodat je, eens gebakken, een koekrand hebt.

Doorprik nu het de bovenkant een paar keer met een vork en plaats gedurende 45-60 minuten in de oven.

Samen met een bolletje huisgedraaid vanille-ijs: top.