27 december 2012

De Elf die Kerst Verpest

Zo, kerstmis hebben we ook al weer achter de rug. En ik moet zeggen: de typische vibe die meestal rond Kerst hangt, heb ik dit jaar niet echt gevoeld.
Turlijk: Er waren bubbels. Er waren pakjes. Check voor de feestelijke gedekte dis. En ook het post-kerstgevoel zélf een opgevulde kalkoen te zijn, mocht niet ontbreken.

Maar er was géén sneeuw. En er was géén kerstboom.

Laat ik kort even ingaan op dat eerste: vermoedelijk heeft men hierboven beslist om de hoeveelheid regen, normaal voorzien voor één mensenleven allemaal naar beneden te laten komen in 2012. Nu goed, onze eigen schuld blijkbaar maar ze hadden OOK beloofd dat al dat extra water gepaard zou gaan met hogere temperaturen. En misschien ligt het wel aan mijn eigen pessimistische kijk maar zwoele dagen in bikini kan ik op één vinger tellen.

Over naar frustratie nummer twee: geen kerstboom dus.
Een grotere partypooper kan ik me nauwelijks inbeelden. Ik leg de verantwoordelijkheid hiervoor volledig bij mijn beminde echtgenoot die me de afgelopen maand op een slinkse en achterbakse manier voortdurend om de tuin heeft geleid. Ik wist nu wel dat hij geen kerstboomknuffelaar was toen we samen gingen wonen maar de prille verliefdheid van toen deed me denken dat mijn aageboren dominantie dergelijke absurde ideeëen wel de kop in zou drukken.
Toen ik begin december opperde dat het tijd werd om te denken aan een dennenboom, riep hij verontwaardigd uit dat geen weldenkend mens het toch in zijn hoofd kon halen zoiets in huis te zetten voor de Sint was langs komen? Dacht ik dan niet aan het welzijn van onze (nog compleet onbestaande en volledig hypothetische) kindjes?? Wat voor een verwarring zou het in hun kleine kinderhoofdjes niet veroorzaken wanneer De Goedheilig Man op zijn verjaardag een flonkerende rivaal zou ontdekken en dan maar zou besluiten dat in ons huis duidelijk stoute kinderen woonden??

Goed, aftellen dan maar naar 8 december. Dat bleek een eerder hectisch weekend te betreffen waardoor een boomceremonie er volledig bij inschoot.
Ook tijdens de week hebben wij het, zoals het een jong en dynamisch koppel betaamt, druk druk druk en stond 'kerstboom aanschaffen' niet in het weekschema gepland.
Het weekend daarop vroeg ik of we dan nu asjeblief asjeblief asjeblieft een kerstboom konden kopen en werd ik afgepoeierd met een vaag 'misschien maar ik kan niets beloven'. Goed, hij zag er gestresseerd uit en de dominantie die ik 10 jaar geleden bezat, heeft hij allang de kop ingedrukt dus besloot ik niet verder aan te dringen. Tijd genoeg.
Niet dus. Voor ik het goed en wel besefte, toonde de kalender aan dat Kerst nog slechts 3 nachtjes slapen verwijderd was. Ik bracht het gevoelige onderwerp opnieuw halfhartig ter sprake want ik wist bij voorbaat hoe het antwoord zou luiden: 'Maar Steph!! Nu nog een boom zetten? Dat is toch ook de moeite niet meer?!'

Verbolgen en binnensmonds verwensingen mompelend ('Ik ben verd**me' getrouwd met De Elf Die Kerst Verpest) drapeerde ik de lichtjes in de bananenplant en zwoer ik WRAAK op alles wat me lief is.
Dit jaar is het 1-0 voor de Anti-Kerst maar hou je maar vast aan het gras hoor liefste want december 2013 brengt ons: bomen (jawel, meervoud van 1 boom), slingers, engelenhaar, aan de gevel hangende kerstmannetjes en een flonkerende elektriciteitsrekening waardoor Elektrabel vanaf januari 2014 onze facturen in gouden envelopjes zal versturen.

Nu restte me jammergenoeg niets anders dan troost te zoeken in de keuken en het huis te vullen met Kerstgeuren als appel, noten en kaneel.

Met andere woorden: Tijd voor Taart:


Het betreft hier een appelcakeje, waarbij de appelen vervangen worden door appelmoes. Het resultaat is een  heerlijke, smeuïge vulling die omhuld wordt door een knapperige, goudgele korst.
Emo-eter zei u?

- 250 gram bloem
- 10 gram bakpoeder
- 5 gram bicarbonaat
- een snuif zout
- kruiden: kaneel, gedroogde gember, nootmuskaat, een vleugje piment (of vervang dit alles door speculooskruiden)
- 113 gram boter
- 130 gram rietsuiker
- 20 gram honing
- 1 tl vanille extract
- 2 eieren
- 300 gram appelmoes
- optioneel: 50 gram grof gehakte noten en een handvol rozijnen

Meng de droge ingrediënten in een kom (zijnde: kruiden, bloem, bakpoeder, bicarbonaat, zout). Klop in een andere kom de boter met de suiker, de honing en het vanille extract 'fluffy'. Voeg er één voor één de eieren aan toe en zorg ervoor dat het ene ei goed is opgenomen in het deeg voor je het tweede toevoegt. Meng daarna de appelmoes onder het boter-suikermengsel en mix de bloem eronder. Voeg als laatste de optionele rozijnen en noten toe.

Giet het deeg in een beboterde en bebloemde cakevorm en bak in een voorverwarmde oven op 180° gedurende 50 minuten à 1 uur (doe de prikkertest).
Stel dat je merkt dat de korst al mooi bruin is terwijl het deeg nog veel te nat blijkt te zijn, dek dan de cake af met wat zilverpapier en gaar verder tot de prikker er droog uitkomt.

Ho ho ho!


14 december 2012

Veg! feat. Ottolenghi

Ik wil het vandaag met u even hebben over trends. Aanvankelijk was het mijn bedoeling om mijn uiteenzetting te beginnen met een officiële definitie van het woord 'trend', gewoon omdat ik dat wel chique en intellectueel vond overkomen maar toen bedacht ik dat dit geen treffelijke definitie kon formuleren voor het begrip.
Nu hoor ik jullie al in koor geringschattende geluidjes maken vanachter jullie schermpjes maar probeer het eens?

'euhm, ja,... een trend... dat is euhm ja, je weet wel, zoals in de mode.'

Peeuuuuuut.

Een trend is 'een (geschatte) riching van een bepaalde ontwikkeling'. Dat weet toch iederéén. Maar goed, nu ik mijn punt heb gemaakt en we tot een eensgezinde definitie zijn gekomen (met dank aan vriend Google) kunnen we even een aantal opvallende trends van de afgelopen jaren onder de loep nemen.

Geen sector die onderheviger is aan trends dan de modebranche natuurlijk. Een domein waar esthetisch verantwoord zijn normaal gesproken een evidentie is. Maar dan krijg je deze topper:



Allemaal nog wel ça va als je eruit ziet als bovenstaande dame maar aangezien de meesten van ons zo'n 20 centimeter kleiner zijn en dat compenseren in de breedte, krijg je onvermijdelijk dat 'pamper voor volwassenen' effect.



Verder waren er de fantastische jaren '90:




Enkel geëvenaard door de jaren '80 (love the hair!!)


En dan hebben we het nog niet gehad over trends die geïnspireerd worden door een bepaalde muziekstijl:



Hè, lieverd?

Maar niet enkel de mode brengt trends voor. Ook de culinaire sector kent er wat van. Tijd voor een klein spelletjes volgens de beproefde StuBru formule: 'Was het nu '70, '80 of '90'. Ik toon jullie een bepaald gerecht en jullie linken het vervolgens aan het juist decennium.

Hier komt nummer 1:




nummer 2:


een weggevertje:




en nog eentje om het af te leren:



Wat het komende decennium betreft waag ik me aan volgende voorspelling: iedereen zal zich bekeren tot het vegetarisme.
Als je het al niet doet omwille van de arme diertjes dan toch zéker uit schuldgevoel ten opzichte van de planeet?

Een beetje vervelend wel dat je ironie niet kan 'aflezen' want ik wil helemaal niet moraliserend of belerend overkomen (Een sociaal aanvaardbare vorm van apathie ten opzichte van mijn medemens is mij in tegendeel niet vreemd).
MAAR: wat voor een psychopaat moet je wel niet zijn als je geen krop in de keel krijgt van arme mama ijsbeer + kleintje ijsbeer die op National Geographic wanhopig aan het klauwen zijn naar het laatste stukje ijsschots?
Misschien zullen de ijskappen niet spontaan weer aangroeien door dat ene vlees/visloze dagje per week maar kwaad kan het in elk geval niét.

En met boeken zoals Plenty, Het Kookboek (van Ottolenghi) en de laatste nieuwe Veg! is het al zeker geen straf om af en toe een stapje te wagen op het Groene Pad. Niet alleen vormen de boeken een esthetische meerwaarde in je boekenkast, de gerechten die je eruit maakt, smaken meestal zo heerlijk dat geen haan zal kraaien om het ontbrekende vlees!
(Hallo, mijn naam is Stephanie en ik kan heel goed woordspelingen maken).

Maar we hadden het over trends. In foodblogland kan je gerust van een trend spreken wanneer we het hebben over 'Veg!', het laatste River Cottage boek van Hugh Fearnley-Whittingstall (een Brit, hoe raadt u het?) Geheel in de lijn van Vriend Otto is hij zelf geen vegetariër maar ziet hij het als een uitdaging om smaakvolle gerechten op tafel te zetten waar groenten de hoofdrol in spelen. Ik heb het boek pas gisteren aangeschaft en een vlugge blik leverde al voldoende inspiratie voor een casual etentje met vrienden.

Mijnheer Hugh F-W (ik ga die naam écht niet constant helemaal uitschrijven) maakte namelijk een hoofdstuk getiteld 'Mezze en Tapas'. Jaja, ik wéét het, beide begrippen zijn ons niet vreemd maar ik persoonlijk heb me nog nooit gewaagd aan een mezze-etentje waarbij ik mijn gasten (geen van allen vegetariër) uitsluitend vlees-en visloze hapjes voorschotel. Tot gisterenavond dus.

Wat schaftte de pot?





- huisbereide falafels
- in kruidenbouillon gegaarde borlottibonen (nog een exportproduct van deze zomer)
- gegrilde paprika met mozarella
- gegrilde haloumi
- platbrood
- geroosterde auberginedip
- yoghurtsaus met munt
- Ottolenghi's komkommersalade
- gevulde portobello's



Voor al wie graag eens een komkommer 'Ottolenghi-style' verorbert, gelieve onderstaande instructies te volgen:

Neem 4 kleine komkommers. Snij ze in schuine plakken.
Neem vervolgens een chilipepertje of twee en snipper dat fijn. Doe hetzelfde met een handvol koriander.
Giet wat witte wijnazijn en olijfolie bij elkaar. Voeg een snuifje suiker toe. Meng de pepers onder de dressing en wrijf deze vervolgens in de komkommers. Werk af met wat maanzaad (of doe zoals ik en neem sesamzaad wegens het niet vinden van maandzaad).


Ps: Voor een trendy overzichtsfoto van alle gerechtjes:


Very eighties indeed.

10 december 2012

Koben eten


Er was eens een vrouw die ongeveer zesentwintig jaar geleden een tweeling kreeg en daarmee haar twee jaar oude dochtertje van twee zusjes voorzag. Het mag gezegd worden dat de kleine peuter aanvankelijk niet bijzonder enthousiast was over de nieuwste familie-aanwinst. Toen de moeder met de babyszusjes thuis kwam, boog de twee jaar oude Stephanie zich over de wieg, haalde haar (toen nog kleine) neusje op en sprak de wijze woorden: Moel toe (= smoel toe zonder de s).

Naarmate de jaren vorderden, werd de relatie tussen de oudste dochter en haar twee kleine zusjes alleen maar complexer. Momenten van intense zusterliefde (cfr. fantasiespelletjes als 'Winkeltje', 'Frietkot' en 'Kindje Ontvoerd'*) werden afgewisseld met diepe, hartgrondige haat (Nee, het haar van je lievelingsbarbie groeit niét terug aan als je het afknipt).

* Wij groeiden namelijk op in het Dutroux-tijdperk. 'Kindje Ontvoerd' was onze manier van coping.
** 'Frietkot' kwam neer op uren en uren frietjes snijden uit duur printerpapier en eens frieten en puntzakken klaar waren voor gebruik, werkten we elkaar zodanig op de zenuwen dat het spelletje overging in 'Martelmethoden Met Een Schaar'.

Toen brak de puberteit aan. Een periode die nu nog steeds te boek staat als De Donkere Tijden. Het hoeft niet gezegd dat drie puberende meisjes een tsunami aan oestrogeen veroorzaakten. Hysterische huilbuien, ultrasone mantra's waarbij het woord 'haat' centraal stond en fysiek geweld waren dagelijkse kost. Moeder en vader worstelden zich door de moeizame jaren met als enige hoop licht aan het eind van de lange, duistere tunnel.

En ja hoor, eens de meisjes de mature leeftijd van achttien jaar bereikten, brak De Verlichting aan. Het veilige nest werd een startbaan van waaruit diverse horizonten werden verkend. 

Nu, iets meer dan zesentwintig jaar later is de relatie tussen de zusjes 'stabiel' te noemen. 'Moel toe' wordt nog slechts per uitzondering in de mond genomen en wederzijds respect en liefde vieren hoogtij. De zusjes en hun (intussen niet meer wisselende) wederhelften ontmoeten elkaar regelmatig voor een gezellig samenzijn waarbij familiaal geluk centraal staat.

Afgelopen donderdag was één van die momenten en zal waarschijnlijk de geschiedenisboeken ingaan als het Gelukkigste Moment in Het Leven van De Oudste Zus. 

Ter gelegenheid van de verjaardag van de ene tweelinghelft, trakteerde diens levenspartner ons namelijk in:


Inderdaad, ik was ook extatisch.

Vergeef mij als ik in wat nu volgt een beetje in herhaling val en de woorden 'perfectie', 'streling der zintuigen' en 'nirvana' iets te vaak in de mond neem. Ik vrees namelijk dat mijn woordenschat te beperkt is om alle facetten van Mr. Desramaults' kunnen en kennen te vatten.

Misschien laat ik best de beelden* voor zich spreken en licht ik slechts hier daar een woordje toe. Echter, beeld noch woord doen eer aan de (culinaire) ervaring van afgelopen donderdag. 'Opperste geluk' is zo ongeveer het enige wat in de buurt komt van wat ik die avond gedurende vijf uur in Dranouter heb mogen ervaren.

* Nog even een kleine opmerking wat die beelden betreft: de kwaliteit van de foto's is niet meteen top. Dit ligt voor een klein stukje aan het feit dat de opnameapparatuur een telefoon betrof maar de grootste verklaring is waarschijnlijk dat elk van de achttien (!) gangen vergezeld ging van een één of ander tongstrelend, geestrijk drankje (en die drankjes beslaan een ruim gamma. Naast witte wijn kregen we bier, appelcider en zelfs algensap, afhankelijk van het gepresenteerde gerecht).

Varkenskrokant/warmoes
Let's talk business. Wat hebben we te melden over het restaurant zelf? Dat het gelegen is in een prachtige omgeving dat staat buiten kijf. Dat weet ik uit eerdere (festival)ervaring want op een donkere decemberavond zie je natuurlijk weinig van het glooiende Heuvelland. Dat kon de pret echter niet drukken. Op de parking werden we verwelkomd door de geur van knisperend hout uit de vuurkorf. 

Binnen werden we uitgenodigd om het aperitief (Cremant of Champagne) te gebruiken in het salon. Ook daar kun je je verwarmen aan een vuurtje én heb je via een groot raam zicht op alle bedrijvigheid in de keuken. Een paar tellen na het serveren van het uitmuntende aperitief dienden zich reeds de eerste hapjes aan. Varkenskrokant, crispy uienchips met lookmayonaise, rode biet en rolletjes koolrabi zijn slechts ordinaire benamingen voor de smaakexplosies die uiterst origineel aan ons gepresenteerd werden. 

Rode biet/yoghurt/klaverzuring

Koolrabi/hondsdraf
Na een veelbelovende start werden we aan tafel uitgenodigd. Via een ommetourtje door de keuken (waar we door het voltallige keukenpersoneel, inclusief de chef werden verwelkomd), kwamen we in de zaal zelf terech waar een gezellige huiskamersfeer heerste.Ook hier was dit niet in het minst te danken aan de grote open haard. De mooie, ruwhouten boerentafels werden gelukkig niet verstopt onder tafellinnen en ook het bestek oogde tegelijk stoer en elegant.

The story continues. De chefs presenteerden ons een schaaltje met keien waarin de te degusteren hapjes slechts na grondige inspectie onderscheiden konden worden. Een krokante broodkorst met warme rooksmaak omhulde een zachte kern van smeltende kaas.

Gebrand brood/maroilles
 
Slakken uit Comines

Het is moeilijk te zeggen wanneer 'de hapjes' plaats maakten voor 'de voorgerechten' want Mr. Desramault houdt zich blijkbaar graag aan het principe 'klein maar fijn'. Laten we ons dus niet verder bezig houden met trivialiteiten over wat waar past en gewoon besluiten dat bovenstaande escargots de lekkerste waren die ik tot nog toe heb mogen proeven.

Makreel/capucijnenblad/groene radijs
Ook de makreel was bovenaards lekker al moet gezegd worden dat echte carnivoren wellicht wat moeite kunnen hebben met de doordringende vissmaak van de rauwe vis.

Noordzeekrab/gefermenteerde raapjes/karnemelk
 
 Jah... ook hier weinig aan toe te voegen. Bovenstaand gerechtje kan weliswaar in twee keer weg gehapt worden maar met elk van die twee happen waan je je in een culinaire hemel.

Oostendse oester/weisaus/zuurkool/algen uit Audresselles
 
 Ik weet niet waar Audresselles ligt maar als de algen steeds van bovenstaande oester vergezeld gaan, dan verhuis ik naar daar. Zuurkool en braadworst hebben afgedaan als combinatie want dze groente doet het uitstekend als partner van de edele oester: de scherpe smaak van de kool, het romige van de wei en het zilte van de oester.

Geroosterde winterprei/kwartelei

 
Prei met een eitje. nu niet bepaald iets wat je doet denken aan haute cuisine maar ook hier leren we  dat de nederigste ingrediënten onder de vaardige handen van een genie een ware delicatesse kunnen zijn. Het eitje was gepocheerd en met een licht prikje vloeide de goudgele dooier over de krokante prei.
Coquille uit Duinkerke

 
En dan de coquilles. Sowieso een persoonlijke favoriet maar afgelopen donderdag werd de Heilige Jack naar een hoger niveau getild. De zeevruchten werden gepresenteerd op een kei en gingen vergezeld van een soort naar zeewier smakende bouillon. Fingerfood-gewijs dienden we de coquilles in dit vocht onder de dompelen en aldus te degusteren.




Tarbot/mosterd/warmoesstengel/kervel

Vervolgens: een boterzacht stukje helderwitte vis gecombineerd met pittige mosterdzaadjes en frisse kervel en de lekkerste knolselder die ooit mijn smaakpapillen bereikte.



 
Knolselder in zoutkorst gegaard

 
Mooi mes

Geroosterde biet/rode ui/verveine
 
Wat mij bijzonder aangenaam trof in de keuken van dit Heuvellandse Paradijs was dat de hoofdrol vaak weggelegd was voor groenten. Hoewel ik nu niet bepaald zal spuwen op een stukje rood vlees, dragen groenten toch mijn persoonlijke voorkeur weg. Kobe heeft dit heel goed begrepen en verwende mij die avond met een breed scala aan seizoenstoppers, stuk voor stuk bereid op een manier waar een gewone sterveling zich alleen maar met de hoogste achting kan over verbazen.


Hazerug geroosterd op houtskool
 
Met de op de tong wegsmeltende, perfect geroosterde hazerug kwam mijn vleesminnende schoonbroer dan eindelijk ook aan zijn trekken (het algensap was hem minder goed bekomen en dit stukje wild was precies 'what the doctor ordered'). Zoals u kon zien verdwenen de edele sneetjes vlees met de snelheid van het licht.


Bloemkool/zurkel/Achelse blauwe

Een snelle blik op het menu leerde mij dat het einde in zicht was en vooraleer we ons konden verlustigen aan zoete lekkernijen, werd we nog eenmaal hartig verwend met een flinterdun schijfje bloemkool, omhuld door de volle, romige smaak van één van 's lands meest geslaagde exportproducten.
Yoghurt/Duindoornbes

Dan was het tijd voor mijn zus om haar hartje op te halen. De hardcore suikerjunk in haar werd high van ondermeer:


geen idee wat het precies was maar de witte stokken waren witte chocolade (denk ik)



Speculoos/hooi

Appel/rozemarijn

 
 
En plots was het sprookje uit. Mijn volwassen kant besefte dat ik nog dagen zou kunnen teren op de roes die Dhr. Desramault met zijn culinaire meesterwerken veroorzaakt had. Het kind in mij wilde zich vastklampen aan zijn benen en krijsen: Adopteer mij!!
Gezond verstand onder de vorm van mijn echtgenoot haalde gelukkig de bovenhand en onder lichte dwang werd ik naar de auto gebracht, onderwijl 'danku! danku!' prevelend tegen ieder die het maar wilde horen.

De dagen erna deed zich een vreemd fenomeen voor: het enthousiasme waarmee ik normaalgezien in de keuken sta, was minder groot dan anders. Ik vermoed dat de pure genialiteit waarmee men In de Wulf de producten te lijf gaat, mij heel nederig hebben gestemd. Zelf een potje koken zo vlak na die ervaring, zou hetzelfde geweest zijn als aan God beweren dat jij de klus wel in vijf dagen had kunnen  klaren: volkomen van de pot gerukt dus.

Gelukkig wisselt mijn stemming sneller dan die van de gemiddelde borderline en heb ik me gisteren gewaagd aan een gebraden kippetje.

U moet weten dat ik besef dat ik me enkel in superlatieven heb uitgedrukt maar ik neem geen woord ervan terug. Wat ik die donderdag in Dranouter heb geproefd behoorde tot het summum op restaurant gebied. En nee, ik krijg geen (culinaire) steekpenningen van de Flemisch Foodie in ruil voor deze reclame maar mocht hij alsnog besluiten tot dergelijke acties over te gaan, kan ik alvast melden: Ik ben 100% omkoopbaar.