23 april 2013

Balls on fire

We gaan er niet over zeveren, laten we een kat een kat noemen en gewoon zeggen waar het op staat:
Looks zijn belangrijk op tv.
Dat is ook de reden waarom ik vorige week dinsdag voor zo'n 800 000 kijkers met een vogelnest op mijn kop en een gelaat dat een mysterieuze huidziekte deed vermoeden op de beeldbuis verscheen.
De stresstest dus.
Voor diegenen die niet hebben kunnen meegenieten van één van de meest zenuwslopende momenten uit mijn leven, misschien nog kort even het principe toelichten.
Drie koelkasten. Elk gevuld met een andere inhoud: vlees, vis of groenten. Tijd: dertig minuten. Opdracht: plant in de gegeven tijdsspanne een gerecht op je bord met de ingrediënten die je uit de koelkast kiest. Alles wat je neemt moet je gebruiken. Je mag niets terugleggen of bij nemen. De tijd gaat in vanaf het moment dat je de deur van de koelkast opentrekt. Beoogde psychologische gemoedstoestand: hysterie.
Omdat ik pas als vierde aan de beurt was, wist ik van mijn concullega's dus wat me te wachten stond. Daar ik niet per sé een tegenstander ben van een milde vorm van fraude, had ik stiekem bij Koen gepolst welke koelkast waar stond. Ik dacht wel vlotjes iets te kunnen toveren met vis en groenten maar de vlees-frigo zou niet bepaald 'a walk in the park worden'.
Koen fluisterde me toe dat hij, die eveneens de 'red refrigerator' had opengetrokken, voor de middelste was gegaan. Echter, hij vermoedde dat de koelkasten verwisseld werden, na elke beproeving.
Tot zover dus het slinkse plan. Toen mijn Moment Der Waarheid was aangebroken, stapte ik, cool als een kikker, het oorlogsgebied binnen. Ik keek de chefs onbevreesd in de ogen en probeerde intussen stiekem de stupor in mijn been de baas te zijn. Sergio lichtte kort de opdracht toe en wees de drie koelkasten aan: 'vlees', 'vis' en 'groenten'. 'Hah', dacht ik. Daar heb je jezelf mooi onbewust verklapt. Ik stapte doelbewust op de laatste koeling af en trok deze met een triomfantelijk gebaar open.
Het werd me rood voor de ogen. Letterlijk dan: bloederige biefstukken, bleke dode vogeltjes, een kom vol gehakt en vuurrode chorizo lachten me in mijn gezicht uit.
Bastards.
Aangezien ik in mijn eentje voor een KNT-aflevering heb gezorgd, hoef ik me hier ook niet meer in te houden. Volgende woorden flitsten door mijn hoofd: Fuck. Fuckerdefuck. Shit. Crap. Godvermiljaardedju. Fuckfuckfuckfuck.
Een mooie collectie, inderdaad, getuigende van een grote verbale creativiteit die zich helaas niet vertaalde in een culinaire creativiteit. Letterlijk tien minuten stond ik met de koelkastdeur in de hand en er kwam.... niets. Noppes. Nada.
Omdat het allemaal klaarblijkelijk nog niet rampzalig genoeg was stonden, op een afstand van zo'n anderhalve meter, Gert en Sergio mij bemoedigend toe te roepen: 'Komaan!!! Weet je het nu nog niet? Jezus man, je tijd loopt hoor! Kies iets! Je hebt nog maar 23 minuten en je hebt nog niets! Kies dan godverdomme gewoon iets!'
Met alle respect maar een handboek 'succesvol cheerleaden door Gert en Sergio' zou een dikke flop worden.
Intussen in mijn hoofd: 'Denk! Denk! Denk! Stop met denken dat je moet denken. Verzin godverdomme gewoon iets!'.
De klok tikte genadeloos verder en ik had nog maar twintig minuten om iets op mijn bord te krijgen dat me een ticketje naar de volgende ronde zou bezorgen. Ik gritste de chorizo, een knuist vol gehakt en een courgette mee. Niet bepaald ingrediënten waar Michelin zich van over het bolle buikje zou krijgen maar kom.
En toen ging het van: I, Robot.
Ik hakte, draaide, snipperde erop los, onderwijl de 'instructies' van de chefs blindelings uitvoerend. Nu behoor ik weliswaar tot het geslacht dat gemakkelijk twee dingen tegelijk kan doen maar ik slaagde er op dat moment in wel vijf handeling tegelijk uit te voeren: pasta koken, pasta checken (geen zever: met de blote handen in het kokend water! I'm Stephie. I'm fearless), balletjes aanbakken, chorizo fijn snipperen, kruiden hakken.
Na dertig minuten (die volgens mij in werkelijkheid dertig seconden waren) presenteerde ik:



Die groene spetters op het bord, die zo subtiel 'fuzzy' zijn gemaakt, waren de bedoeling hoor. Ik vond het wel strak ogen van die groene klodders, 'gemaakt nonchalant' tegen een witte rand... Een beetje Jackson Pollock...
Na het slaken van Een Diepe Zucht Der Opluchting, presenteerde ik de chefs een bordje dat duidelijk niet vanwege zijn creativiteit in de prijzen zou vallen, maar hopelijk wel qua smaak. En als dat niet zou lukken, dan kon ik nog altijd zeggen dat die rode plekken over mijn hele kop en nek besmettelijk waren en ik ze zou knuffelen als ze me niet zouden doorlaten.
Gelukkig kreeg ik een 'hoog op smaak' te horen en mocht ik tot mijn stomme verbazing mee naar de volgende ronde.
Het mondgevoel van voorgaande aflevering? Een beetje zoet (victory was mine!), een beetje bitter (vaarwel aan twee topwijven).
The story continues.
As we speak.

15 april 2013

Seks-en toer-isme

Onder het motto: Kom met je kop op tv en strooi kwistig seksistische uitspraken in het rond, misschien nog even kort:

- Ik ben zeker niet van mening dat vrouwen géén topchef kunnen worden
- Ik vind ook niet dat vrouwen enkel in de keuken thuis horen
- Waarmee ik niet wil zeggen dat ze niet in de keuken mogen staan
- Vrouwen moéten ook geen topchef worden
- Als ze dat niet willen, moeten ze zich zeker niet slecht voelen omdat ze geen topchef zijn
- Ook moeten ze zich niet slecht voelen als ze niet graag of niet goed kunnen koken
- Mannen zijn even goed geschikt om thuis in de potten te roeren
- Dat maakt hen zeker niet minder man
- Mannen kunnen even goed koken als vrouwen
- Mannen moéten niet per sé even goed kunnen koken als vrouwen
- Ze kunnen bijvoorbeeld heel goed zijn in de vuilbakken buiten zetten
- De vuilbakken buiten zetten is op huishoudelijk vlak even belangrijk als koken
- Als je geen één van de twee doet, is dat ook ok
- Ik haat TV

Ik hoop dat jullie mij niet gaan beschouwen als het domme wicht dat zestig jaar strijd tegen seksisme kapot heeft gemaakt in één zin, maar in de hele reeks schijnt het wel 'een topic' te worden: De Mannen versus De Vrouwen.

Ik snap niet goed waarom. Misschien wordt het wel betere televisie wanneer je zo'n eeuwenoud strijdpunt in de schaal werpt? Op die manier kan iedere sekse voor 'het eigen team' supporteren. Je weet wel: de meiden met een glaasje wit tussen de vingertjes, kirrend dat het nu voor eens en voor altijd duidelijk mag wezen dat zij het über-geslacht zijn, onderwijl schalks naar hun wederhelft lonkend. Waarop deze zich prompt met de knuist op de brede bast slaat en op zoek gaat naar een mammoet (of bij gebrek aan beter: de trouwe viervoeter des huizes) om te kelen en aldus te bewijzen dat hij, en hij alleen, de jager des huizes is.

Wie weet is dat wel de reden waarom Sergio mijn mannelijke collega's op het oorlogspad stuurt om 'de vrouwen kapot te maken'. Evolutionair gezien dan misschien een minder interessant gegeven maar goed, we hebben het hier over 'de beste hobbykok van Vlaanderen' niet over 'de beste zich zelf voortplantende hermafrodiet van Vlaanderen.  

Verder kan deze aflevering de geschiedschriften in als 'de aflevering waarop Stephanie te pas en ten onpas gaat verkondigen dat ze de finesses van de Oost-Europese keuken zo goed als volledig onder de knie heeft'. Ik kon evengoed naar de chefs toe stappen met de melding: 'Mij kan je eigenlijk niets meer leren maar als je zelf nog vragen hebt, kom gerust eens langs!'

Tssss.

Sergio en Gert en op de voorgrond bruine worst-achtige dingen
 waarvan ik alleen maar kan hopen dat het 'fuzzy' dadels zijn
Dat arrogantie immer ten val komt werd maar weer eens bewezen toen we de opdracht kregen: 'Lamb goes Morocco (and gets slaugtered).' 

Volgende gedachtegang drong zich aan mij op: Lam is vlees. Vlees is ook een koe. Een koe heb je in je klauwen gehad in Anderlecht. Het bord dat je toen presenteerde leek op diarree . Als je dat nu opnieuw doet, ga je, met je arrogante kop, af voor heel Vlaanderen.  Dus toen Sergio zijn instructies doorgaf en ik een perfecte imitatie van een knikkend dashbord-hondje tentoon spreidde, was ik inwendig in een papieren zakje aan het blazen.

'Must not kill lamb twice' leek het devies van de dag. Alle energie ging aldus naar een mooie cuisson met als resultaat een redelijk aanvaardbaar bord dat door kon naar de volgende ronde.

Tot zover het kookrelaas. Met uw permissie ga ik nu even de culinair, culturele toer op.
                           
Al eens naar Marrakech geweest? Moet je zeker doen. Daar ligt zo'n plein (Djemaa El Fna) waar je overdag keihard in't zak gezet wordt als toerist (Tip: Als je een man met een aap ziet afkomen: Lopen! Gewoon keihard gaan lopen!) maar 's avonds als de Marokkaanse zon in de okergele woestijn is verdwenen, alle toeristenlokkers weer in hun donkere holletjes zijn gekropen en een zwoel, zomernachtbriesje je tweedegraads verbrande velletje verfrist...  Wow.

Dan stoken donkere, mysterieuze mannen de vuren op onder hun supersize -bbq's en vullen de straten in en rond de souks zich met de verrukkelijkste geuren: kruidige köfte, geroosterd lam en zinnenprikkelende  harira. Tientallen lange tafels nodigen uit om aan te schuiven en je onder te dompelen in dit duizend-en-één nachtelijke sprookje.

De smaken van het Midden-Oosten mogen dan niet de meest evidente zijn, de tongstrelende beloning van een romige humus, een verfrissende baba ganoush of zoet wegsmeltende beghrir, maken het je culinaire exploraties meer dan waard. 


een stukje Marokko (en China) in Antwerpen
Morgen allen present voor De Koelkast-test aka: een compilatie van de meest inventieve vloeken, known  to men. Kijken maar.

9 april 2013

De Beste Hoppykok van Vlaanderen

Bier drinken met de bierambassadeur van België . Koken met exclusieve delicatessen. Een hopgerechtje proeven van Gert De Mangeleer. Nog een beetje bier nippen... Meedoen aan dat programma is een één lange lijdensweg, man. Maar ja, iemand moet het doen...

 
'Een martelaar'

Alle gekheid op een stokje: de aflevering van dinsdag laatsleden behoorde tot één van mijn favoriete tot nog toe. Ik heb zo ongeveer twee dagen door de camera's gehuppeld. 

Eerst waren er deze: 

Ik wist niet bijster veel over de West-Vlaamse schatten maar heb toch het één en ander bijgeleerd op de boerderij. Jullie hebben gezien hoe we allen enthousiast aan het plukken gingen maar erna mochten we onze veroveringen ook wassen. Dat ging als volgt: je laat ze weken in één emmer water. Vervolgens breng je ze over naar een andere emmer  met (proper) water waar je ze zo'n beetje heen en weer schudt tot al het vuil eraf is. Daarna maak je ze gebruiksklaar door het harde, vezelachtige uiteinde eraf te kraken.
Ik heb ook geleerd dat het bovenvermelde was-proces stukken gemakkelijker verloopt wanneer je je scheuten in een zeef te water laat.
Of u het jeugdig enthousiasme of wilde naïviteit wil noemen, laat ik aan uw mild oordeel over maar deze jongedame plofte dus de hele inhoud van haar plastieken zakje met een plons in de (halve diameter) grote emmer en mocht vervolgens gaan vissen.
Gert bekeek me met zo'n blik van: 'Tegen jou zullen we in het vervolg best in één-lettergrepige woordjes spreken zeker?'


Dag twee. Hop goes vloeibaar.


Opdracht: foodpairing in de oude Stella fabriek 'De Hoorn' in Leuven. Prachtige locatie. Prachtige stad. De sfeer zat goed.

Voor diegenen die het concept 'foodpairing' niet kennen: het is een term die ontstaan is uit de moleculaire keuken waarbij gezocht wordt naar ongewone, doch, perfect werkende combinaties tussen verschillende ingrediënten. Heston Blumenthal vond zo bijvoorbeeld een match tussen kaviaar en witte chocolade. Daar men besloten had dat wij al genoeg geëxperimenteerd hadden met dure producten, kregen we allen een biertje in de handjes geduwd en mochten we daar een beetje mee oefenen. Ik kreeg een Kriek Boon.


In eerste instantie ging het van 'tuuuuuuuuuuut' in mijn hoofd. Kriek zag ik niet direct gecombineerd met een stukje vis of vlees. Een hyperventilerende Stephanie zou wellicht mooie televisie hebben opgeleverd maar ik hield het hoofd koel. Een plan was wat ik nodig had. Dus nam ik een grote teug Kriek Boon (een goede analyse is cruciaal) en mijn trouwe notitieboekje ter hand en begon een 'brainstormtoestand' uit te tekenen. Mijn vloeiende woordkeuze indachtig hebt u wellicht weinig vertrouwen in mijn brein die gaat stormen maar ik zeg u, het werkt!
Het gaat als volgt: je zet een centraal element in het midden (in mijn geval dus 'Kriek') en verbindt daar in het wilde weg dingen mee waarvan je denkt dat ze er wel bij gaan passen. Dat kan zowel zoet als hartig zijn. Ik linkte ondermeer 'kaneel', 'vanille', 'kersen' (duh), 'yoghurt', 'chocolade' en 'rode biet' (thank God). Best selecteer je producten uit alle voedselgroepen (kruiden, zee, land, alcohol, zuivel,...) om een zo breed mogelijk scala te hebben. Vervolgens elimineer je op basis van :

1. de producten die je voorhanden hebt
2. verschillende structuren die je in je bord wil krijgen (noot: 'cuisson' heeft afgedaan als culinair modewoord. 'Structuur' is wat je nodig hebt)
3. gezond verstand (dit is de fase waarin je 'vissenogen' uit het gamma schrapt)
Mijn basis werd een soepje van rode vruchten, bier (zoet - zuur) en rode biet (aards als een verwijzing naar de hop) dus had ik krokante en crèmeuze elementen nodig om het vloeibare te counteren. Laagjes krokant gebakken kruimeldeeg en dotjes Griekse yoghurt/slagroom werden als dusdanig gecast. Voor de 'bite' zorgden rood fruit en schijfjes rode biet.  Een hedendaags dessert (met een vette 'vintage' knipoog) was geboren.

Het oordeel hebt u wellicht kunnen horen? Jaren '80 stijl maar gelukkig vernieuwend genoeg door de rode biet en het bier en zo goed voor een vrijgeleide naar de volgende ronde.

Begrijpt u me niet verkeerd, hier zit een gelukkige dame. Maar het vreemde aan dit programma is dat je altijd maar meer wil. Misschien moet ik niet voor de hele groep spreken maar man, zelden werd de strever in mij zo hard getriggerd als door het gegeven 'Hobbykok'. Jaja, ik heb een taartje gemaakt dat ze goed genoeg vonden. Maar.
Ik wil geen 'maar'. Ik wil in staat zijn om hen de perfectie te geven. In mijn wildste dromen wandel ik (nee: 'schrijd ik!') door de Green Mile met in mijn handen een gerecht, zo mooi, zo perfect dat één zonnestraal zich door het dichte wolkendek heen priemt en zijn gouden licht op mijn creatie werpt. De chefs hebben onmiddellijk door: 'hier gebeurt iets bijzonders'. Elk geluid verstomt. Ik nader het Tribunaal en zie kleine straaltjes kwijl uit hun beider mondhoeken druipen. Ze doen niet eens de moeite om het weg te vegen, dermate groot is hun fascinatie. Ik plaats voorzichtig mijn bord neer op de tafel en op dat moment weerklinkt Engelengezang en Hoorngeschal. Trillend en bevend nemen de chefs hun bestek ter hand en werken ze een hapje in de richting van hun (reeds openstaande) monden. De zintuigelijke sensaties die volgen wanneer het voedsel hun smaakpapillen beroert zijn ongeëvenaard. Het engelengezang weerklinkt steeds luider, doch, liefelijker tegelijkertijd. De chefs hebben tranen in hun ogen, slikken de krop in hun keel door en fluisteren: Stephanie, je mag door naar de volgende ronde.

OF

Ik kan me vanaf morgen laten behandelen voor een narcistische persoonlijkheidsstoornis, in mijn handjes wrijven dat ik al zo ver geraakt ben en dankbaar zijn voor iedere nieuwe les die ik krijg zodat ik beter en beter kan worden.

Voorlopig onthouden we:  '80 is prachtig



Morgen: Sheherazade's flavours in Antwerpen. Kijken maar.















2 april 2013

De sadist en De masochist

Roep Wevelgem maar uit tot het nieuwe Lourdes want een wonderbaarlijke genezing vond plaats. De tumor waarvan eerder sprake bleek volledig verdwenen toen uw nederige blogster onderstaand gerecht aan de chefs mocht presenteren. Ik weet wel dat het een West-Vlaamse niet betaamt om te gaan stoefen over eigen verwezenlijkingen maar laten we de komende alinea gewoon eventjes doen alsof ik uit Antwerpen kom ofzo.

Zelf heb ik geen kinderen maar iedereen kent het fenomeen: 'nieuwbakken ouders die hun pasgeboren kleine beschouwen als ware het de reïncarnatie van Jezus, gezegend met het uiterlijk van Engel Gabriël '(terwijl junior in werkelijkheid vaak meer gelijkenissen vertoont met Mr. Potatohead)

Welnu, een soortgelijke trots ervoer ik over onderstaand bord.

Dag schatje! Het is mama! Je ziet er weer beeldig uit vandaag. 


Als je het gerecht zelf eens wil maken, je kan het vinden op de 'Beste Hobbykok van Vlaanderen' -website onder het kopje 'beginner'... Tot zover dus mijn grootheidswaanzin.

Maar jullie zijn hier natuurlijk niet om spannende smaken, nieuwe gerechten of creatieve culinaire technieken te leren kennen. Jullie zijn hier voor 'the dirt', de roddels, de achterklap en de smeuïge details. Zet je maar schrap voor een nieuwe episode: 'Hobbykok/Backstage'. 

Afgelopen dinsdag toogden we met Belgisch' sympathiekste Nederlander op pad om de mysteriëen der kruiden en specerijen te ontsluieren. Kruiden staan bekend om de wonderlijke uitwerking die ze op het menselijke gestel kunnen hebben. Zo wordt gezegd over munt, bergamot en anijs dat ze de spijsvertering bevorderen. Baden in rozemarijnwater zou nieuwe energie geven terwijl lavendel je heerlijk doet slapen. Gember zou zelfs een bepaald blauw pilletje kunnen compenseren.



Mochten ze er nu nog eens één uitvinden die de zandzakken onder mijn ogen kan wegtoveren, zou dat helemaal top zijn.

Alle gekheid op een stokje: dat er iets in de lucht hing die twee draaidagen (behalve dan een shitload aan sneeuw) was wel duidelijk:


'Stephanie, ben je allergisch? Je bent zo rood?'








De kruiden of Mr. Hermans' aanwezigheid? Laat dat maar altijd een mysterie blijven.


Op Dag 2 luidde de opdracht: 'Maak een voorgerecht waarin één kruid de hoofdrol speelt en je twee toepassingen van dat kruid in je gerecht verwerkt'.

Sergio had eerder verklapt dat zijn lievelingskruid citroenverbena was dus was het aanlokkelijk om dat te gebruiken. Wanneer echter geconfronteerd met de volgende keuze: 'maak het jezelf niet moeilijker dan het al is, gebruik iets wat je geleerd hebt en intussen onder knie hebt' OF 'ga maar voluit voor het onbekende en haat jezelf gedurende een aanzienlijke periode omdat je als straf voor je koppigheid keihard op je bek gaat' dan gaat deze mevrouw steevast voor het laatste! Een zeker gevoel voor masochisme is me helemaal niet vreemd.

Dille combineerde zich in mijn hoofd vlotjes met rode biet, rammenas en gerookte paling en mits de nodige aandacht mocht ik me een uurtje later verwonderen over een relatief esthetisch verantwoord bord.

En dan word je naar voor geroepen. De 'green mile' heeft er geen lap aan. Honderd mogelijke rampscenario's flitsen door mijn hoofd wanneer ik met mijn bord naar voor schrijd.. Het mag een waar wonder heten dat ik nog nooit gestruikeld ben over mijn eigen voeten en met het gezicht plat in mijn bord ben beland (ter illustratie: als puber stond ik bekend als 'het meisje met de vallende ziekte' omdat ik schijnbaar meer tijd doorgebracht op de grond dan rechtopstaand. Blijkbaar heeft het iets te maken met de veranderingen in je hersenen tijdens de adolescentie).

Nu goed, een dergelijk elegante ervaring bleef me gelukkig bespaard. De chefs inspecteerden mijn baby en een mild 'leuk' en 'fris gepresenteerd' ontviel hen. Toen vroeg Sergio of ik 'een dillemeisje' was. Wat antwoord je daar op? 'Ja?' Wat betekent dat dan? Wat zegt dat over mij? Ik persoonlijk beeld me 'een dillemeisje' in als een lichtjes wereldvreemde persoon die in een klein kabouterhuisje woont, op een afstand van de bewoonde wereld en wiens huisje en tuintje overwoekerd worden door wilde dille. Het meisje zelf vlecht haar haren in met dille en draagt zelfgemaakte kleren die ze op het spinnenwiel weeft met dilledraad. Ze kauwt continu op een sprietje dille onderwijl zacht heen-en-weer wiegend in een met dille versierde schommelstoel.

Maar dat zou een vreemd antwoord geweest zijn dus heb ik heel spitsvondig 'Hhmbwah' uitgebalkt.

Het vragenuurtje bleek nog niet voorbij want daar kwam alweer de volgende instinker: 'Wat vind je hier nu zelf van?'

U moet weten dat een dergelijke vraag mij onmiddellijk terugflitst naar 1999. Volg me even op een korte reis door de tijd:

Veertienjarige Stephanie komt thuis met een herfstrapport waarop in vette cijfers een dikke onvoldoende voor wiskunde af te lezen valt (geen uitzondering, geloof mij). Vader werpt één blik op het papiertje en kijkt vervolgens met licht opengesperde neusgaten de kamer rond. Mijn zusjes reppen zich naar veiliger oorden en laten mij achter in een dreigende, onheilspellende stilte. Ik word uitgenodigd aan De Tafel (een ronde, maar geloof me, de gesprekken die daar plaatsvonden waren beduidend minder democratisch dan die aan zijn beroemde voorganger). 
De stilte wordt stilaan ondraaglijk. Ik kijk door mijn wimpers naar mijn moeder en zij kijkt terug met een spijtige blik waaruit tegelijk ook hoop spreekt ('Een eerste kind is toch altijd een beetje proberen. Met de andere twee gaat het vast beter')
 Mijn vader schuift gezwind het cijferbulletin in mijn richting, kijkt me met donkere ogen aan en zucht vermoeid: 'En, wat vind je daar nu eigenlijk zelf van?'

Help me hier eens even mee. Ik weet het na al die jaren nog steeds niet dus zeg eens eerlijk: wat zeg je daar in godsnaam op??
'Wel ok' is vanzelfsprekend uit den boze. 'Niet echt goed' zet dan weer de poorten wagenwijd open naar een urenlange donderpreek. Wat je ook doet of zegt, je bent sowieso gejost.

Terug naar 2013. Sergio stelt mij diezelfde vraag en ik transformeer op slag in de onzekere veertienjarige die wéét dat ze met haar rug tegen de muur staat. Omdat de hele situatie duidelijk nog niet stresserend genoeg was, duwt de chef mij prompt een lepel dillecrème in de mond met als bevel:  'Proef hier nu eens zelf van'.
Op zo'n moment verdwijnen al je gedachten als sneeuw voor de zon. Je staat te trillen op je benen en langzaam dringt één slagzin zich dreunend en ritmisch door de watten die voorheen je hersenen waren:

'Alstublieft, laat er niets tussen mijn tanden zitten! Alstublieft laat er niets tussen mijn tanden zitten'.

Braaf opende ik mijn mondje voor het lepeltje en slikte mijn eigen probeersel gewillig door.

Sergio: 'En?'

Ik: (welbespraakt, barstend van zelfvertrouwend en scherp als een mes): 'Ik vind het... euhm... wel ok... denk ik....'

Sergio: 'Dat vind ik ook'.

De vuile sadist....

Onnodig u echter te melden dat uw nederige verslaggeefster zich op wolkjes naar huis begaf. Complimentjes van drie-sterrenchefs, ze staan qua verslavingsgehalte nét onder 'heroïne'.

Vanavond: Gert, hop en een ontroerende imitatie van Donald Muyle door mijnentwege ('Hoppeskeuten? Tès de truffl van West-Vloanderen é!)

Very classy, indeed!