The Kitchenary Tales: De Beste Hoppykok van Vlaanderen

Bier drinken met de bierambassadeur van België . Koken met exclusieve delicatessen. Een hopgerechtje proeven van Gert De Mangeleer. Nog een beetje bier nippen... Meedoen aan dat programma is een één lange lijdensweg, man. Maar ja, iemand moet het doen...

'Een martelaar'

Alle gekheid op een stokje: de aflevering van dinsdag laatsleden behoorde tot één van mijn favoriete tot nog toe. Ik heb zo ongeveer twee dagen door de camera's gehuppeld.

Eerst waren er deze:

Ik wist niet bijster veel over de West-Vlaamse schatten maar heb toch het één en ander bijgeleerd op de boerderij. Jullie hebben gezien hoe we allen enthousiast aan het plukken gingen maar erna mochten we onze veroveringen ook wassen. Dat ging als volgt: je laat ze weken in één emmer water. Vervolgens breng je ze over naar een andere emmer met (proper) water waar je ze zo'n beetje heen en weer schudt tot al het vuil eraf is. Daarna maak je ze gebruiksklaar door het harde, vezelachtige uiteinde eraf te kraken.

Ik heb ook geleerd dat het bovenvermelde was-proces stukken gemakkelijker verloopt wanneer je je scheuten in een zeef te water laat.

Of u het jeugdig enthousiasme of wilde naïviteit wil noemen, laat ik aan uw mild oordeel over maar deze jongedame plofte dus de hele inhoud van haar plastieken zakje met een plons in de (halve diameter) grote emmer en mocht vervolgens gaan vissen.

Gert bekeek me met zo'n blik van: 'Tegen jou zullen we in het vervolg best in één-lettergrepige woordjes spreken zeker?'

Dag twee. Hop goes vloeibaar.

Opdracht: foodpairing in de oude Stella fabriek 'De Hoorn' in Leuven. Prachtige locatie. Prachtige stad. De sfeer zat goed.

Voor diegenen die het concept 'foodpairing' niet kennen: het is een term die ontstaan is uit de moleculaire keuken waarbij gezocht wordt naar ongewone, doch, perfect werkende combinaties tussen verschillende ingrediënten. Heston Blumenthal vond zo bijvoorbeeld een match tussen kaviaar en witte chocolade. Daar men besloten had dat wij al genoeg geëxperimenteerd hadden met dure producten, kregen we allen een biertje in de handjes geduwd en mochten we daar een beetje mee oefenen. Ik kreeg een Kriek Boon.

In eerste instantie ging het van 'tuuuuuuuuuuut' in mijn hoofd. Kriek zag ik niet direct gecombineerd met een stukje vis of vlees. Een hyperventilerende Stephanie zou wellicht mooie televisie hebben opgeleverd maar ik hield het hoofd koel. Een plan was wat ik nodig had. Dus nam ik een grote teug Kriek Boon (een goede analyse is cruciaal) en mijn trouwe notitieboekje ter hand en begon een 'brainstormtoestand' uit te tekenen. Mijn vloeiende woordkeuze indachtig hebt u wellicht weinig vertrouwen in mijn brein die gaat stormen maar ik zeg u, het werkt!

Het gaat als volgt: je zet een centraal element in het midden (in mijn geval dus 'Kriek') en verbindt daar in het wilde weg dingen mee waarvan je denkt dat ze er wel bij gaan passen. Dat kan zowel zoet als hartig zijn. Ik linkte ondermeer 'kaneel', 'vanille', 'kersen' (duh), 'yoghurt', 'chocolade' en 'rode biet' (thank God). Best selecteer je producten uit alle voedselgroepen (kruiden, zee, land, alcohol, zuivel,...) om een zo breed mogelijk scala te hebben. Vervolgens elimineer je op basis van :

1. de producten die je voorhanden hebt

2. verschillende structuren die je in je bord wil krijgen (noot: 'cuisson' heeft afgedaan als culinair modewoord. 'Structuur' is wat je nodig hebt)

3. gezond verstand (dit is de fase waarin je 'vissenogen' uit het gamma schrapt)

Mijn basis werd een soepje van rode vruchten, bier (zoet - zuur) en rode biet (aards als een verwijzing naar de hop) dus had ik krokante en crèmeuze elementen nodig om het vloeibare te counteren. Laagjes krokant gebakken kruimeldeeg en dotjes Griekse yoghurt/slagroom werden als dusdanig gecast. Voor de 'bite' zorgden rood fruit en schijfjes rode biet. Een hedendaags dessert (met een vette 'vintage' knipoog) was geboren.

Het oordeel hebt u wellicht kunnen horen? Jaren '80 stijl maar gelukkig vernieuwend genoeg door de rode biet en het bier en zo goed voor een vrijgeleide naar de volgende ronde.

Begrijpt u me niet verkeerd, hier zit een gelukkige dame. Maar het vreemde aan dit programma is dat je altijd maar meer wil. Misschien moet ik niet voor de hele groep spreken maar man, zelden werd de strever in mij zo hard getriggerd als door het gegeven 'Hobbykok'. Jaja, ik heb een taartje gemaakt dat ze goed genoeg vonden. Maar.

Ik wil geen 'maar'. Ik wil in staat zijn om hen de perfectie te geven. In mijn wildste dromen wandel ik (nee: 'schrijd ik!') door de Green Mile met in mijn handen een gerecht, zo mooi, zo perfect dat één zonnestraal zich door het dichte wolkendek heen priemt en zijn gouden licht op mijn creatie werpt. De chefs hebben onmiddellijk door: 'hier gebeurt iets bijzonders'. Elk geluid verstomt. Ik nader het Tribunaal en zie kleine straaltjes kwijl uit hun beider mondhoeken druipen. Ze doen niet eens de moeite om het weg te vegen, dermate groot is hun fascinatie. Ik plaats voorzichtig mijn bord neer op de tafel en op dat moment weerklinkt Engelengezang en Hoorngeschal. Trillend en bevend nemen de chefs hun bestek ter hand en werken ze een hapje in de richting van hun (reeds openstaande) monden. De zintuigelijke sensaties die volgen wanneer het voedsel hun smaakpapillen beroert zijn ongeëvenaard. Het engelengezang weerklinkt steeds luider, doch, liefelijker tegelijkertijd. De chefs hebben tranen in hun ogen, slikken de krop in hun keel door en fluisteren: Stephanie, je mag door naar de volgende ronde.

Ik kan me vanaf morgen laten behandelen voor een narcistische persoonlijkheidsstoornis, in mijn handjes wrijven dat ik al zo ver geraakt ben en dankbaar zijn voor iedere nieuwe les die ik krijg zodat ik beter en beter kan worden.

Voorlopig onthouden we: '80 is prachtig