27 mei 2014

Cooking for cynics

Ik kan me voorstellen dat er onder jullie, lieve lezers, zich enkele cynici bevinden die iets hebben van 'Jaja, dat is allemaal goed en wel wat je daar in je boekje beweert maar daarmee hebben we nog niet gezién of geproéfd wat je écht kan'.
(Cynici hebben de neiging klinkers te beklemtonen om hun standpunt duidelijk te maken, vandaar het overvloedige gebruik van accenten).
 
Tegen die mensen zeg ik nu: 'Dat is waar. Daar heb je gelijk in. En wat meer is: Ik ga daar zelfs iets aan doén!' (zo'n mensen kan je het bést een koekje van éigen déég géven! Dat zal zé léren!)
 
Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik heb samen met de charmante Lieve Byttebier (van de gelijknamige winkel te Kortrijk en auteur van deze prachtige blog ) een kookworkshop op poten gezet.


foto van een stijlvol gedekte tafel (door Lieve gedaan, wat dacht je?) met op de achtergrond een bescheiden deeltje van haar culinaire bib

De workshop biedt ons de gelegenheid elkaar wat beter te leren kennen, samen gezellig wat te kokerellen en achteraf alles lekker op te eten onder het genot van een geestrijk drankje. En mocht achteraf blijken dat dat hapje tegen valt, dan zeg ik gewoon dat dat komt doordat jouw kooktalenten zich nog niet ten volle ontwikkeld hebben... It's a win-win situation.
 
Waar vindt nu al dat feestgedruis plaats? Bij Lieve thuis (in haar prachtige loft!) te Kortrijk. Mocht je na een aantal minuutjes naar mijn zoetgevooisd stemgeluid geluisterd te hebben denken van  'Mens, hou nu toch gewoon eens je klep', dan kan je jezelf entertainen door te snuisteren door Lieves' persoonlijke culinaire bibliotheek. Qua sfeer en gezelligheid gaan we namelijk voor een dikke tien.
 
De eerste workshop gaat door op woensdag 11 juni. Denk je nu: 'Top! Daar schrijf ik me voor in', dan zeg ik daarop: 'Goh, bedankt voor de interesse. Erg flatterend! Alleen jammer voor jou dat die al volzet is en je er dus niet meer bij kan'.
Maar misschien kan je wel op maandag 23 juni? Dan organiseren we namelijk een tweede sessie. Ja?? Super! Helaas is die ook volzet... '
 
Echter, nu ik weet dat je eventueel geïnteresseerd bent, wil ik je zeker op de hoogte houden van de nieuwe reeks die dit najaar van start zal gaan. Dan komt namelijk het boek van Lieve uit en kan je haar cynisch benaderen.



20 mei 2014

Banoffee pie

Iedere familie heeft zo zijn eigen manieren om verjaardagen of andere heugelijke gebeurtenissen te vieren. Wij, in onze familie, doen dat hoofdzakelijk door te bingedrinken maar noemen het 'een etentje organiseren'.
 Tentmans' familie van herkomst is niet zo van de booze (dat heb ik er gelukkig al uitgekregen) en vierde Blijde Dagen het liefst met bananentaart. Van Decroos.
Decroos is een bakkerij in het liefelijke Menen waar ze volgens mijn schoonfamilie de allerlekkerste bananentaart verkopen. Ik dacht: daar zal ik zélf wel over oordelen en proefde ettelijke jaren terug mijn eerste stukje.
Toegegeven: Mijnheer Decroos weet hoe hij een bananentaart moet bakken. De korst is bros en krokant met een vleugje zout, de vulling bestaat niet uit ordinaire pudding maar uit een luchtige room die het midden houdt tussen pudding en mousse. Daarop schikt hij schijfjes banaan (wat gezien de benaming van de taart voor niemand als een verrassing mag komen) en af en toe proef je op je culinaire queeste ook een toefje slagroom. Al bij al een puike prestatie van bovengenoemde bakker.
Afgelopen weekend vierden we één van de Grootste Gebeurtenissen van het jaar: Tentmans' 33ste verjaardag, ook wel bekend als De Jezusleeftijd.

Ik dacht: hier moeten we iets mee doen. Deze verjaardag moet iets speciaals worden, een soort van mijlpaal in Tentmans' leven. Ik besef terdege; de meeste mensen maken een dergelijke reflectie bij ronde getallen zoals '30' maar toen Tentman dertig werd, zaten we midden in wat de geschiedenisboeken omschrijven als Het Zwarte Jaar (onze verbouwingen) en was hij ons waskot aan het plaasteren. Later die dag vertrok hij dan nog eens op tournee met het theatergezelschap waarvoor hij werkt en moest hij de trein nemen naar Amsterdam.
Er zijn weinig zekerheden in het leven maar als je van één ding op aan kunt, dan is het wel dat de NMBS pertinent weigert om zijn treinen stipt te laten rijden. Volgens mij is het voor hen zelfs een erezaak of zo maar goed, een dergelijke discussie zou ons te ver leiden.
Feit blijft:  daar zat Tentman dus 3 jaar geleden, 30 jaar oud, op het perron van Antwerpen, te wachten op zijn trein naar Amsterdam, zich in een vlaag van decadentie verwennend met een pintje. Aan zijn voeten een eenzame duif die een kruimeltje kwam meepikken. Dat hij zich daar en toen niet prompt op de sporen heeft geworpen vind ik nog steeds verbazingwekkend.
Het leek me dus niet al te moeilijk om een dergelijk spectaculaire feestelijkheid te overklassen. Ik besloot het desalniettemin groots aan te pakken en een verrassingsverjaardagsfeest te organiseren. Het feest zou doorgaan op een pittoreske plek (de charmante boerderij van een vriend gelegen temidden van malse groene weiden, zo ver als het oog strekt), met vrienden van vroeger en nu, liters frisse pintjes en hapjes die Tentmans' mannelijke hart sneller doen slaan (worsten allerhande). Alle ingrediënten waren aanwezig en via facebook verzocht ik anderhalve maand geleden de gelukkige invités ons met hun komst te vereren.
 Ik verkneukelde me reeds bij de gedachte aan Tentmans' verbaasde blik: eerst verrast, misschien een tikkeltje ongemakkelijk maar uiteindelijk zou hij me in zijn armen nemen, me stevig tegen zich aandrukken en plagerig zeggen 'Je bent me er eentje, mevrouw Dikomitis', onderwijl grijnzend naar zijn vrienden en het glas heffend op een prachtig 33ste levensjaar. Iedereen zou lachen en vieren, grappen en grollen en er zou gefeest en gedanst worden tot het ochtendgloren.
De realiteit en mijn blond-zijn staken daar een stokje voor. Ik weet niet of ik de laatste persoon op de wereld ben die weet hoe een Macbook precies werkt maar voor de enkelingen onder u die net zoals mij zijn: een waarschuwing.
Als je op het rode kruisje van een pagina klikt, met de duidelijke bedoeling die pagina af te sluiten, dan denkt Macbook: 'Nee nee, daar doe ik niet aan mee. Ik ga gewoon die pagina minimaliseren zodat de volgende die de website wil openen, prompt op jouw pagina terecht komt. Precies ja, jouw pagina waar je stiekem een verrassingsfeestje aan het organiseren bent, waar de volledige gastenlijst vanaf te lezen valt en ja, waarom ook niet? Waarop ook het perfecte cadeau dat je hebt uitgezocht hebt, in het lang en het breed besproken wordt.'
Apple- fuckers.
Zo kwam het dus dat, een luttele 8 uur nadat ik besloten had een verrassingsfeestje te organiseren, de verrassing naar de ruk was en enkel het concept 'feestje' overbleef. En ook dat bleek een twijfelachtig gegeven te zijn daar Tentman helemaal niet 'verrukt en plagerig' reageerde bij het vooruitzicht van de gebeurtenis maar slechts met moeite zijn walging en gêne kon verbergen bij het gegeven dat hij een hele avond én nacht in het middelpunt van de belangstelling zou staan en dat iedereen dingen zou roepen als 'Hé, jij, 33 jaar oud feestvarken, proficiat hé!!'
Elf jaar samen en ik weet nog steeds niet wat mijn man leuk vindt. Ik moet wel een gewéldige psychologe zijn.
Maar goed, zoals het een liefdevolle echtgenote betaamt instrueerde ik hem dat hij moest stoppen met zagen en memmen, dat iedereen nu al op de hoogte was en dat hij zich maar moest zien te amuseren. Einde discussie.
En al bij al bleek hij dat ook wel te doen hoor. Mits enkele frisse pintjes en worsten allerhande.
(Eetbare worsten hé, stelletje zieke geesten)
Nu ben ik natuurlijk geen complete frigo en voelde ik me wel een tikkeltje schuldig over het hele gedoe dus besloot ik te doen wat ik het beste kan: mijn grote klep houden en dingen oplossen door eten te maken.
Ik bakte voor hem de meeste decadente taart die ik maar kon bedenken: een Banoffee Pie.
Onder ons gezwegen: niet heel moeilijk hoor, je hebt er alleen een beetje geduld voor nodig maar het resultaat is grandioos. Mijnheer Decroos, uw taart mag de ster geweest zijn op Tentmans' eerste 33 levensjaren maar I'll take it from here.
Banoffee Pie

'Banoffee' is een samenvoegsel van 'banana ' en 'toffee'. Een ludiek concept dat zijn oorsprong alleen maar kan vinden in een doldwaas land als de VS. De bodem bestaat uit korstdeeg (ik maakte het mezelf gemakkelijk en kocht een pakje Herta maar je kan je natuurlijk ook uitsloven en werken met homemade deeg). De vulling is een heerlijkheidje dat we 'dulce de leche' noemen. Een Zuid-Amerikaanse lekkernij dat je maakt door zoete gecondenseerde melk een paar uur te koken waardoor je de romigste karamel OOIT krijgt, cfr; het 'toffee' deel. Het 'banana' stuk wordt vertegenwoordigd door een paar plakjes banaan en om het allemaal nog een tikkeltje zotter te maken, top je het geheel  met een genereuze laag vers geklopt slagroom.
Ik heb nooit beweerd dat dit gezond was hé mensen. Het is taart. Maar als je er mini-taartjes van maakt en je beschikt over een bovennatuurlijke discipline waardoor je maar 1 mini-taartje naar binnen speelt, dan valt het denk ik allemaal wel mee.
Ingrediënten voor 7 kleine taartjes:
- 1 pak korstdeeg van Herta
- 2 bananen
- een klein doosje volle room
- een blikje zoete gecondenseerde melk (verkrijgbaar in de supermarkt, bij de melk. Merk: Nestlé)
- twee eetlepels poedersuiker

Werkwijze:
Begin met het maken van de Dulce de Leche:
Plaats een kom met water op het vuur en zet daar het ongeopende blikje gecondenseerde melk in. Breng het water aan de kook. Zorg ervoor dat het blikje TEN ALLEN TIJDE volledig onder water blijft staan want anders kan het ontploffen en mag je de dulce de leche van je plafond gaan schrapen. Laat het blikje 2.5-3 uur koken. Ga dus af en toe eens kijken en voeg water toe indien nodig.
Na 3 uur zet je het vuur uit, haal je het blikje eruit (ovenwanten zijn hier geen slecht idee) en laat je het blikje volledig afkoelen. Pas dan open je het en kan je het wonder 'Dulce de Leche' genaamd aanschouwen (en proeven natuurlijk. Proeven is belangrijk hé, als kok)
Dan neem je dat velletje korstdeeg en steek je er met behulp van zo'n handig ringetje rondjes uit. Die rondjes plak je in een muffinvorm en die muffinvorm plaats je op zijn beurt in een voorverwarmde oven op 180° tot het deeg krokant en goudbruin is geworden. Reken zo'n 20 minuten.
Vul de vormpjes taartbodem met een laagje dulce de leche. Schik daarop wat schijfjes banaan.
Klop nu de room met de poedersuiker tot slagroom en werk hier de taartjes mee af.
Enkele tips:
- Dulce de Leche kan je een eeuwigheid in de koelkast bewaren. Gezien dit goedje gegarandeerd een nieuwe verslaving wordt, raad ik ten stelligste aan een paar blikjes gecondenseerde melk tegelijkertijd te koken en de karamel in weckpotten in je koelkast te bewaren 'voor noodgevallen' (zoals daar zijn: nachtelijke cravings, ochtend-cravings, emo-eetaanvallen, 'ik-heb-nood-aan-een-verwennerij-bui, 'ik-denk-dat-ik-maar-eens-een-dulce-de-leche-badje-ga-nemen-bui, etc.)
- de hele taart kan je zo goed als volledig op voorhand prepareren. De vormpjes taartbodem kan je een dag op voorhand maken en in een tupperware op een warme en droge plaats bewaren. Wat de dulce de leche betreft: zie boven en de slagroom, ja dat is een minuutje werk dus move that lazy ass).


5 mei 2014

Mijn baby

 
Natuurlijk is het een beetje raar (of ziek?) om iets waar je met je eigen kop opstaat 'mijn baby' te noemen, maar zo voelt het wel.
 
Vanaf morgen (06.05.2014) in de boekwinkel.
Dat wil zeggen: die boekwinkels die via grote verbindingswegen te bereiken zijn. Blijkbaar wordt Zuid-West-Vlaanderen nog steeds een beetje als de brousse van België beschouwd want hier zal het iets langer duren.
 
Ik hoop dat jullie het leuk vinden (indien niet, wil ik het niet weten :) ) 
 
 

4 mei 2014

Crazy Catlady

Stel aan een willekeurig iemand de volgende vraag: 'Ben je een honden-of een kattenmens?', dan zullen de meesten daar wel een duidelijk antwoord op kunnen geven. Het is haast uitgesloten om de twee te zijn. Ik ben duidelijk een kattenmens maar omwille van twee redenen was het de afgelopen elf jaar uitgesloten om een dergelijk dier in huis te halen.
 
De eerste reden was deze hond met identiteitsstoornissen. Hera maakte er een halszaak van om zich op dit vlak zo honds mogelijk te gedragen en een gloeiende hekel aan katten tentoon te spreiden. Durfde een kat haar territorium betreden, ging ze totaal 'lös' en achtervolgde ze het beest alsof haar leven ervan af hing. Dat mag je letterlijk nemen. Meestal waren de katten snel genoeg om aan haar vervaarlijke tanden te ontsnappen maar ik herinner me één diepdroevig dierenvoorval waarbij de blinde (!) kat van de buren in onze tuin was gesukkeld en er niet meer uit kon. Het arme beest had haar toevlucht gezocht in een boom waar Hera haar niet kon bereiken. Dus deed onze hond waar ze het best in was: blaffen tot haar slachtoffer schijnbaar zelfmoordneigingen kreeg want de kat besloot op een bepaald moment uit haar veilige schuilplaats neer te dalen en haar kans te wagen. Helaas botste ze met haar blinde kopje pardoes tegen onze afsluiting aan alwaar Hera haar bij haar nekvel greep en met een paar korte, doch doeltreffende hoofdschuddingen het kleine nekje van het kansloze slachtoffer brak.
 
Ik zou mezelf graag beschouwen als een rechtschapen persoon die in tijden van crisis haar verantwoordelijkheden neemt en alle moeilijkheden die haar pad kruisen heldhaftig het hoofd biedt. Helaas. Mijn eerste impuls was om Tentman een schop zijn handen te duwen met de instructie 'Het is jouw hond, deal with it'. Maar aangezien de helft van de straat getuige was geweest van dit gruwelijke misdrijf, was een cover-up operatie hier niet aan de orde. Aldus togen Tentman en ik met ons meest schuldbewuste gezicht naar de buren om hen het trieste nieuws mee te delen en hen bij te staan in hun rouwproces.

plaats van het misdrijf

Nu u dit weet, kunt u zich wel voorstellen dat Hera zich gisteren in haar graf moet hebben omgedraaid toen ze deze indringer vanuit de Hondenhemel spotte:

kat van de buren aan de andere kant
Enkele weken na Hera's tragische overlijden moet deze lefgozer beseft hebben dat het gevaar geweken was waarop ze prompt besloot haar dagen op ons terras te slijten.
 
 
Er is echter nog een tweede reden waarom ik de afgelopen elf jaar kat-loos heb doorgebracht en die reden is Tentman zelf. De meeste mensen die mijn echtgenoot persoonlijk kennen, weten dat hij quasi 'fearless' is. Liggen we 's nachts in bed en horen we beneden verdachte geluiden, schrikt hij er nimmer voor terug om- enkel gewapend met een boxershort- eventuele inbrekers het hoofd te bieden. Daarnaast beschouwt hij 'duiken tussen haaien' als de ultieme ontspannende vakantie-activiteit en kraait hij van geluk wanneer hij op zijn moto aan het rijden is en zij knie aan een snelheid van 100km/h het asfalt kust.
Maar duw een klein katje in zijn gezicht en hij gilt als een klein meisje.
 
Yep. Tentman is van niets of niemand bang behalve van katten. Hij beschouwt deze dieren als de reïncarnatie van het kwaad op de wereld, wantrouwt elke beweging die ze maken en haat hun onvoorspelbaarheid. Enkel de blik van de hierboven afgebeelde kat is genoeg om hem te laten sidderen van angst. Tentman is wat je noemt 'een hondenmens'.
 
Echter.
 
Ik niet. Let op, ik hield van Hera, ik mis haar nog elke dag en als mijn leven op mijn laatste dag hier op aarde aan me voorbij flitst, dan zal ik de licht-mongoloïde blik in haar bruine oogjes zeker voor me zien. Maar ik kan het niet helpen, ik vind katten de max. Ik hou van hun hautaine houding, hun zelfstandigheid, hun vermogen om 5 keer zo hoog te springen als hun eigen lengte en de blik waarmee ze hun achterste in  je gezicht duwen en zeggen 'Ja, jij hebt de eer om me te strelen'. Een klein katje vind ik het toppunt van schattigheid en toen ik afgelopen week deze foto op facebook spotte, was ik helemaal verkocht:

                                                 zo één wil ik en als ik 1 heb, dan ben ik van plan ze
                                                                    elke dag in water onder te dompelen.  

Zonder overdrijven, ik heb hier een kwartier aan 1 stuk hardop mee gelachen. En hoe langer je kijkt, hoe grappiger het wordt. Of misschien ligt het gewoon aan mij... Soit. Tentman en ik zijn tot een overeenkomst gekomen: Ik mag een kat houden op voorwaarde dat hij een halfjaar later een hond in huis mag halen.
Dit met de achterliggende gedachte dat wie het eerst in huis komt, de baas is en we op die manier de kans op een nieuwe slachtpartij tussen beide huisdieren tot een minimum kunnen beperken.
 
Dit hele verhaal omdat:
1. ik nog eens een reden had om naar het natte katje te kijken
2. ik naadloos de link kan leggen naar onderstaande recept voor zeebaars in zoutkorst. Immers, iedereen weet dat katten gek zijn op vis.
 
Niet dat je dit gerecht moet maken voor een kat hé, dat zou al te gek zijn. Daar is het veel te lekker voor. Maar je kan wel de graatjes aan je kat geven. En dat is dan weer mooi meegenomen want de restanten van zo'n visje gaan na een paar dagen in je vuilbak stinken als de pest. Aan een hond heb je op dat vlak niets want zij zouden kunnen stikken in graten. Zie je, Tentman: kat vs. hond: 1-0.
 
Ingrediënten voor vier personen:
 
 
- 1 zeebaars van anderhalve kilo van ingewanden ontdaan maar niet ont-schubd (dit is belangrijk omdat de schubben als een 'schild' dienen tegen het zout en voorkomen dat je vis naar de Rode Zee smaakt)
- 2 kilo grof zeezout
- 100 gram water
- 1 el venkelzaad
- 3 takjes tijm
- 3 schijfjes citroen
- 1 takje rozemarijn (*)
 
Meng het zout met het water en het venkelzaad in een grote kom. Neem een ovenschotel. Spreid de helft van het zout uit over de bodem van de ovenschotel. Schik de vis erop. Vul de buik van de vis met de tijm, citroen en rozemarijn. Bedek de vis met de andere helft van de zout-watermengeling en druk overal goed aan zodat het zout de vis helemaal omhult.
Verwarm de oven voor op 180°. Plaats de vis in de oven gedurende 22 minuten en laat hem daarna nog tien minuten rusten uit de oven. Dien de vis in de schotel op aan tafel en breek de korst open voor het oog van uw gasten. Diner AND a show!
 
(*) Nee, je hoeft de vis niet af te kruiden met extra zout .
De zoutkorst zal ervoor zorgen dat je vis gaart in zijn eigen sappen en op die manier krijg je een super-natuurlijk gerecht. Een beetje een culinair onderlegd iemand beseft dat een dikke kwak mayonaise niet bepaald de ideale compagnon voor dit gerecht vormt. Een kruidenolie is hier dan ook de betere keuze.
Als basis voor de olie kan je in principe elke soort vers, groen kruid gebruiken. Je kan het soort olie  ook aanpassen aan je persoonlijke smaak. Verkeer je in Italiaanse sferen, dan is een basilicumolie een goed plan. Ken je je klassiekers, dan kan je de Provençaalse toer opgaan met een olie op basis van tijm en rozemarijn of ben je- net als Sergio- verknocht aan de frisse smaak van citroenverbena, leef je dan daar maar eens mee uit.
 

 
Het principe blijft in elk geval altijd hetzelfde:
1 grote bos verse groene kruiden naar keuze
-        1 dl olijfolie
-        Sap van ½ citroen
Mix de kruiden fijn samen met het citroensap en de olie. Passeer door een fijne zeef. Serveer de olie in een sauskannetje en giet wat olie over je vis bij het serveren.