20 november 2014

Lijn-vriendelijk broodje

De weegschaal helt de laatste tijd iets te ver over naar de verkeerde kant en met de feestdagen in het vooruitzicht, leek het me opportuun een algehele teloorgang zoveel mogelijk tegen te gaan. Gezien mijn spectaculaire gebrek aan zelf-discipline op vlak van eten, drong een vorm van externe controle zich op:  Tentman.



De scène: Tentman en ik hangen zo'n beetje in de zetel, lamlendig naar de buis te gapen. Helemaal yolo zoals het trendy jonge mensen betaamt.

De dialoog:
Ik: Je moet me vanaf nu niet meer Stephie noemen maar Spekzeug.
TM: (...) euhm. Pardon?
Ik: Spekzeug. Zo moet je me noemen vanaf nu.
TM: Waarom?
Ik: Omdat ik verdikt ben.
TM * opdreunend*: HelemaalnietDaarIsHelemaalNietsVanTezien.JeBentEenStokje.IkKanJe ZoIn TweeBreken

Tentman blijkt uitstekend geconditioneerd.

Ik: Jaja, whatever. Ik kan niet meer in De Magere Broek dus ja. De koelkast steekt vol met chocolade en picknicken van Sint Maarten. Ik ken mezelf, ik ga me niet kunnen inhouden, het zal uitlopen op van die gênante binge-eating festijnen gevolgd door een golf aan zelfhaat en dat wil ik liever vermijden. Daarom heb ik jou nodig. Jij moet, iedere keer als ik naar de koelkast/voorraadkast loop om me weer vol te steken, zeggen: 'Hei, Spekzeug. Zou je geen worteltje nemen in de plaats, jij vetnoedel?'
TM: euhm... liever niet.
Ik: Waarom niet?
TM: Ik ben bang dat je me dan zal slaan. .
Ik: Natuurlijk niet.
TM: Ik denk toch dat ik het risico liever niet neem.
Ik: Ik zweer dat ik niet zal slaan. Trouwens, je moet het niet alleen voor mij doen. Ook een beetje voor jezelf. Want zie je, als je me niet tegen houdt, dan zal ik me blijven volproppen en voor je het weet zie ik eruit als zo'n personage uit die film 'FEED'. Je weet wel die ene die we na vijf minuten moesten afzetten omdat jij dacht dat je ging moeten overgeven.
TM: Maakt niet uit hoe dik je bent, ik ga je toch graag zien hoor....

Weliswaar het topantwoord maar erg zeker van zijn stuk klonk hij toch al niet meer. Die film - of toch de eerste vijf minuten- had dan ook een enorme indruk op Tentman nagelaten. 

Ik: (met zo'n piepstemmetje): "Feeeeeeeed meeeeee'
TM *krimpt in elkaar en duwt beide vuistjes tegen zijn oren* Tis al goed.

Een uur later.
Ik sta recht en loop naar de koelkast.

TM: *met een aarzelend stemmetje* Hei, Spekzeug, zou je dat wel doen?
Ik: Ik ging gewoon een tas thee nemen... Maar dank voor de bezorgdheid.
TM: *al met iets meer bravoure* Hopelijk niet met honing want daar word je dik van, vetlap.
Ik: Het was 'vetnoedel'... en tis goed hoor.
TM: *met een vrolijke arrogantie* Ok. Zeug. Wil je een chocolaatje meebrengen voor mij?
Ik: Steek je chocolaatje in je hol

Tot zover het experiment.

Natuurlijk wéét ik dat jezelf een paar weken alles ontzeggen om dan weer aan het vreten te slaan niet de oplossing is. Natuurlijk wéét ik ook dat je niet mag spreken van 'dieet'. Je zegt beter 'een andere levensstijl'.
Maar dat is zo verdomd deprimerend en uitzichtloos. Soms kan ik niet wachten tot ik oud ben. Dan ben je toch afgeschreven voor de maatschappij en maakt het niemand nog een ruk uit of je slank of dik bent. Bijgevolg kan je je dus schaamteloos volproppen met frieten, wafels en botercroissants. 
Alleen jammer dat je spijsvertering dan naar het schijnt niet helemaal meer op punt staat waardoor je alleen nog maar gepureerde groenten kan verdragen en rond de middag moet stoppen met eten omdat je anders de hele nacht last hebt van't zuur.
Ook nog: boven de zeventig beschouwt iedereen je sowieso als dement en gaan ze tegen je praten alsof je drie  bent. Dat ga ik zo beledigend vinden dat ik waarschijnlijk iedereen die dat waagt met mijn looprek tegen de grond ga meppen.
Tenslotte moet ik toegeven dat ik nu al een tijdje gedeprimeerd rond loop omdat ik binnen een kleine maand dertig kaarsjes mag uitblazen. Dus dat hele 'waardig oud worden' zit er voor mij ook al niet meer in.

De verantwoorde, gezonde levensstijl dan maar. Gelukkig is dat zo'n trend tegenwoordig dat het web barst van koolhydraatarme receptjes die de moeite waard zijn.
Onderstaand meelvrije broodje is er één van.

De voordelen zijn niet te overzien:

- Het bestaat uit een handvol ingrediënten die dan ook nog eens makkelijk te vinden zijn.
- Je kan het binnen de vijf minuten samen stellen.
- Restjes laten zich uitstekend invriezen
- Het hoofdingrediënt is lijnzaad wat extreem bevorderlijk is voor de spijsvertering. En iedereen weet dat een goede spijsvertering een voorwaarde is voor een strak lijf (dixit elke willekeurige Hollywoodster die 'natuurlijk geen plastische chirurgie heeft ondergaan maar bij wie het gewoon een kwestie is van goede genen en een vlotte spijsvertering'.... Tuurlijk lieverd...)
- Het is echt écht lekker. Vooral wanneer je een sneetje besmeert met zo'n twee centimeter  gezouten roomboter.




Ik leerde het recept kennen via Lieve (met wie ik trouwens samen workshops geef die ik zo leuk vind om te organiseren dat ik het zo vaak doe dat er haast geen tijd over schiet om te bloggen. Niet dat ik excuses aan het verzinnen ben hoor).
Lieve had het dan weer uit het boek 'The Real Meal Revolution'. Een boek gebaseerd op de theorie van Banting (waar vermoedelijk ook Pascale Naessens de mosterd haalde).


Wat heb je nodig?

- 170 gram lijnzaad
- 5 eiwitten
- 2 eierdooiers
- 125 ml water
- 5 eetlepels kokosolie (je mag ook gewone olie nemen)
- een snuifje Maldon (of fleur de sel)
- 1 kl bakpoeder of bicarbonaat
- 1 kl honing/ zoetstof

Hoe doe je het?

Meng alle ingrediënten onder elkaar in een blender. Giet het mengsel in een beboterde bakvorm en bak in de oven op 180° tot de prikker er droog weer uitkomt. Dat zou zo'n halfuurtje moeten duren.
Zowel warm als koud laat dit 'brood' zich uitstekend degusteren.